தொடரும் சந்திப்பு 13

வீரப்பக்கௌண்டனூரிலிருந்து பொள்ளாச்சிக்கு திரும்பும்போது நண்பர் கிருஷ்ணனிடம் பேசிக்கொண்டே உந்துருளியை மெதுவாக  ஓட்டிக்கொண்டு சென்றேன். சிறிது தூரம்  சென்றதும் சாலையின் குறுக்கே நீண்ட கயிறு ஒன்று கிடப்பது போல் தெரிந்தது. 

மிக அருகில் சென்றபோது, அதுவரை கயிறுபோல் தெரிந்த ‘அது’ எங்கள் வாகனத்தின் ஓசை கேட்டதும் திடீரென எழுந்து  இடதுபக்கம் உள்ள வண்டித்தடத்தில் உடலை வட்டமிட்டு படம் எடுத்து நின்றது. அது கயிறல்ல நல்லபாம்பு எனத் தெரிந்ததும்  என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை. 

உடனே அனிச்சையாக உந்துருளியை நடுவில் இருந்த மேடான பாதையிலிருந்து வலது பக்கம் இருந்த வண்டித்தடத்தில் இறக்கி  முடுக்குப்பொறி (Accelerator) விசையை அதிகரித்து நகர்ந்துவிட்டேன். 

அப்போது என்னை அறியாமலேயே இரு கால்களையும் தூக்கிக்கொண்டேன். நண்பர் திரு கிருஷ்ணனும் அவ்வாறே தனது இருகால்களையும் இணைகோடுபோல் தூக்கிக்கொண்டுவிட்டார். 

அந்த பாம்பு வட்டமிட்டு படம் விரித்த நிலையில் இருந்தபோது  நாங்கள் சென்ற பாதையிலே கொஞ்சம் அசந்து அதன் அருகில் சென்றிருந்தால் அதனுடைய விஷப்பல் நிக்சயம் எங்களில் ஒருவரது காலை பதம் பார்த்திருக்கும்.

அப்போது வண்டியை சரியாக ஓட்டும் திறன் பெற்றிராத நான் எவ்வாறு பதட்டப்படாமல் கீழே (அதன் மேல்) விழாமல் தப்பித்தேன் என்பது இன்னும் எனக்குப் புரியாத புதிர். ‘அச்சத்தின் உச்சத்தை எட்டும்போது துணிச்சல் மனிதனுக்கு தானாகவே வரும்.’ என்பார்கள். அதுதான் நடந்தது போலும். 

சிறிது தூரம் தள்ளி வண்டியை நிறுத்திப் பார்த்தபோது, எதுவுமே நடக்காததுபோல் அது தனது பயணத்தை தொடர ஆரம்பித்திருந்தது. சிற்றூரிலே பிறந்து வளர்ந்திருந்த எனக்கு, இது போன்ற வயல்வெளிக்கு அருகே உள்ள கள்ளி செடிகளில் பாம்புகள் இருக்கும் என்பதும், அவைகள் வயல்களில் உள்ள தங்கள் இரையான எலிகளைப் பிடிக்க நகர்ந்துக்கொண்டு இருக்கும் என்பது தெரிந்திருந்தும் அன்று ஏனோ பேச்சு சுவாரஸ்யத்தில் பாதையில் கவனம் வைத்திருக்கவில்லை. 

சிறிது நேரம் நாங்கள் எதுவுமே பேசிக்கொள்ளவில்லை. நண்பர் திரு கிருஷ்ணன் அச்சத்தில் உறைந்துபோய் இருந்தார். 

எனது தந்தை எங்கள் ஊரில் பாம்பு கடித்து வருபவர்களுக்கு பச்சிலை கொடுத்து எண்ணற்ற பேரை காப்பாற்றியிருக்கிறார்கள். என் தந்தைக்கு யாரோ சொல்லிக்கொடுத்த அந்த வைத்தியத்தை அவர்கள் இறக்கும் வரையில் எந்தவித ஆதாயத்தையும் எதிர்பாராது, எந்த நேரத்தில் வந்தாலும் முகம் சுளிக்காது வைத்தியம் செய்திருக்கிறார்கள்.

பல பேரை பாம்பு கடியிலிருந்து காப்பாற்றியிருக்கிறார்கள். அப்படிக் காப்பாற்றப்பட்டவர்களின் வாழ்த்தும், எனது தந்தையின்  பலனை எதிர்பாராத சேவையும்  என்னைக் காக்கும் என்பதில்  எந்த வித ஐயமும் இல்லாததால் பாம்பு கடித்தாலும் ஒன்றும் ஆகாது என்ற நம்பிக்கை எனக்கு அப்போது ஏற்பட்டது. 

அதற்குப்பிறகு இருவருமே பேசிக்கொள்ளவில்லை. நல்லபடியாக பொள்ளாச்சி சென்றடைந்தோம். மறுநாள் நண்பர் கிருஷ்ணன் விடுப்பு எடுத்துக்கொண்டார். 

இந்த நிகழ்வு கிணத்துக்கடவை நான் பயணித்த பேருந்து கடந்தபோது நினைவுக்கு வந்தது. அதை  அசை போட்டுக்கொண்டே  இருந்தபோது பேருந்து ஆச்சிப்பட்டியை நெருங்கியது. அடுத்த ஊர் பொள்ளாச்சி என்பதால்  இறங்கத் தயாரானேன். 

பொள்ளாச்சி நுழையும் முன் அண்ணா நகர் தாண்டியவுடன்  மகாலிங்கபுரம் செல்லும் வளைவு வரும் என்று தெரிந்தாலும், முன்பே ஒட்டுனரிடம் (அந்த பேருந்தில் நடத்துனர் இல்லை.) அந்த வளைவு வந்தால் சொல்லும்படி சொல்லியிருந்தேன். 

அவரும் அந்த இடம் வந்ததும் நிறுத்தி இறங்க சொன்னார். அவர் சொல்லாதிருந்தால் நான் இறங்கியிருக்கமாட்டேன். பொள்ளாச்சி எவ்வளவோ மாற்றங்களை  கொண்டிருந்ததால். என்னால் மகாலிங்கபுரம் செல்லும் வளைவை பார்த்திருக்கமுடியாது. 

பேருந்திலிருந்து இறங்கியவுடன் கைத்தொலைபேசியில் நண்பர் மீனாட்சி சுந்தரத்தை தொடர்புகொண்டு,  ‘ரத்னா ஸ்கொயர்’ விடுதி இருக்கும் இடத்தைக் கேட்டு தெரிந்துகொண்டு, அதை  நோக்கி நடக்கத் தொடங்கினேன்.

தொடரும்