நினைவோட்டம் 73

வகுப்பறையில் 10 மணிக்கு இருக்கவேண்டுமே என்ற எண்ணத்தில், 

சைக்கிளை வகுப்பறை இருந்த கட்டிடம் அருகே நிறுத்திப் பூட்டிவிட்டு 

வகுப்புக்கு சென்ற நான், உணவு இடைவேளையின்போது சைக்கிளை 

எடுத்துக்கொண்டு போய் சைக்கிள் நிறுத்தும் இடத்தில் வைக்கலாம் என 

கீழே வந்தால், சைக்கிள் அங்கே இல்லை என்றதும் ‘பகீர்’ என்றது எனக்கு.

சைக்கிளை யாரோ திருடிக்கொண்டு போய் விட்டார்கள் போலிருக்கிறதே 

என நினைத்தபோது அழுகையே வந்துவிட்டது. மேற்கொண்டு 

என்ன செய்வது, யாரிடம் இதைப்பற்றிக் கேட்பது என்று யோசித்துக் 

கொண்டு நின்றபோது, கல்லூரியில் பணியாற்றும் ஊழியர் அந்தோணி 

என்பவர் என் அருகில் வந்தார். ‘என்ன சார்?  என்ன தேடுகிறீர்கள்?’ என்றார்.

‘காலையில் வகுப்புக்கு நேரமாகிவிட்டபடியால், இங்கு தான் எனது 

சைக்கிளை வைத்து பூட்டிவிட்டுப் போனேன். இடைவேளையில் சைக்கிள் 

நிறுத்தும் இடத்தில் அதை வைக்கலாம் என்று வந்தால் அதைக் காணவில்லை. உங்களுக்கு ஏதேனும் தெரியுமா?’ என்று தயங்கியபடியே கேட்டேன்.

அதற்கு அவர் சிரித்துக்கொண்டே, ‘உங்கள்  சைக்கிள் எங்கும் 

போய்விடவில்லை. சைக்கிளை அதை நிறுத்தும் இடம் தவிர வேறு 

எங்கும் நிறுத்தக்கூடாது என உங்களுக்குத் தெரியாதா? கல்லூரி 

துணை முதல்வர் அவர்களின் ஆணைப்படி நான் தான் உங்கள் சைக்கிளை எடுத்துக்கொண்டு போய் அருட் தந்தைகள் வசிப்பிடத்தில் (Fathers’ Lodge) 

 உள்ள அவரது அறையில் வைத்திருக்கிறேன். மாலையில் வகுப்பு 

விட்டதும் அவரது அறைக்கு சென்று அவரைப் பார்த்துவிட்டு நீங்கள் 

உங்கள் சைக்கிளை எடுத்து செல்லலாம்.’ என்றார்.

அப்போது துணை முதல்வராக இருந்தவர்   மதிப்பிற்குரிய அருட் தந்தை 

இருதயம் (Rev Fr Irudhayam SJ)  அவர்கள்.

சைக்கிள் திருடு போகவில்லை என அறிந்ததும் சந்தோஷம் அடைந்தாலும் 

மாலையில் துணை முதல்வரைப் போய் பார்க்கவேண்டுமே என நினத்தபோது

சிறிது கலக்கமாகவே இருந்தது.அதுவரை அவரை நான் பார்த்ததில்லை. 

அவர் என்ன சொல்வாரோ என்று கவலைப்பட்டுக்கொண்டே வகுப்பில்

இருந்தேன்.  

மாலையில் வகுப்பு முடிந்ததும், எல்லோரும் வீட்டிற்கும், விடுதிக்கும் 

செல்ல நான் மட்டும் ‘பலி ஆடு’ போல Fathers’ Lodge க்கு போனேன்.   

அங்கே கீழ் தளத்தில், மதியம் பார்த்த ஊழியர் திரு அந்தோணி நின்று கொண்டிருந்தார். என்னைப் பார்த்ததும், ‘உங்கள் அதிர்ஷ்டம் ‘ஃபாதர் 

வந்து விட்டார். நான்காவது தளத்தில் உள்ள அவரது அறையில் போய் 

பாருங்கள் என்றார்.

தயக்கத்தோடும், பயத்தோடும்  படியேறி, துணை முதல்வர் அவர்களின் 

அறையை அடைந்து கதவை மெதுவாக தட்டினேன். ‘யாரது? எனக் 

கேட்டுக் கொண்டே அவர்  கதவைத் திறந்தும் முதலில் எனது கண்ணில் 

பட்டது பத்திரமாக அவரது அறையின் மூலையில் வைக்கப் பட்டிருந்த 

எனது சைக்கிள் தான்.

‘Good evening Father! எனது சைக்கிளை காலையில் வகுப்பறைக்கு வெளியே விட்டுவிட்டு சென்றுவிட்டேன். மதியம் அதை எடுத்து சைக்கிள் நிறுத்தும் 

இடத்தில் வைக்க சென்றபோது, அது இங்கு இருப்பதாக சொன்னார்கள்.

அதனால் தங்கள் அனுமதிபெற்று எடுத்து செல்ல வந்தேன்.’ என்று 

தட்டுத்தடுமாறி தமிழில் சொன்னேன். அவர் தமிழர் என்றாலும் தமிழில் 

பேசக்கூட அப்போது வாய் வரவில்லை.

நான் நினைத்தது போல் இல்லை அவர் . சிரித்த முகமாகவே இருந்தார். 

ஆனால் கண்டிப்பாக பேசினார். ‘கல்லூரியில் கண்ட இடங்களில் சைக்கிளை வைக்கக்கூடாது எனத் தெரியாதா? ஏன் வகுப்பறைக்கு அருகில் வைத்தீர்கள்?’ 

என்றார்.

 ‘ஃபாதர். காலையில் NCC (Rifles) முடிய 8.30 மணிக்கு மேல் ஆகிவிட்டது.

அதற்குப் பிறகு மிளகுப்பாறை அருகே உள்ள வீட்டிற்கு போய் குளித்து 

உடை மாற்றி திரும்பி வரும்போது நேரம் ஆகிவிட்டபடியால், சைக்கிளை 

அங்கு வைத்து சென்றேன். அங்கு வைத்தது தவறுதான். இனி வைக்க 

மாட்டேன். மன்னித்துக் கொள்ளுங்கள் ஃபாதர்.’ என்றேன்.

அதற்கு அவர், ‘இனி அந்த தவறை செய்யமாட்டீர்கள் என்பது இருக்கட்டும். 

இப்போது செய்த தவறுக்கு நிச்சயம் தண்டனை உண்டு. அதனால் நீங்கள் 

நாளை காலை வகுப்புக்குப் போகுமுன் கல்லூரி அலுவலகத்தில் ஐம்பது 

பைசாவை அபராதத் தொகையாகக் கட்டிவிட்டு வகுப்புக்கு செல்லலாம்.

எனக்குத் தெரியும் நீங்கள் கட்டும் இந்த அபராத தொகை உங்களது பெற்றோருடையதுதான் என்று. நீங்கள் செய்த தவறால் உங்கள் 

பெற்றோர்களுக்கு வீண் செலவு. என்ன செய்ய. அப்போதுதானே அடுத்த 

முறை இந்தத் தவறை செய்யமாட்டீர்கள்.’ என்றார்.

பிறகு என்னுடைய பெயரையும் D.No யும் குறித்துக்கொண்டு எனது 

சைக்கிளை எடுத்துப் போகச்‌ சொன்னார்.

‘நன்றி ஃபாதர்.’ என சொல்லிவிட்டு, எனது சைக்கிளை மிகவும் சிரமப்பட்டு 

நான்காவது தளத்தில் இருந்து இறக்கி எடுத்துவந்தேன். அவர் சொன்ன 

அபராதத் தொகையை  கட்டுவதை விட, அந்த சைக்கிளை, நான்காவது 

தளத்திலிருந்து, படிகள் வழியாக கீழே கொண்டு வருவதே எனக்கு 

பெரிய தண்டனை போல் இருந்தது.

மறுநாள் முதல் வேலையாக காலையில் கல்லூரிக்கு சீக்கிரம் சென்று 

அலுவலகத்தில் ஐம்பது பைசா அபராதத் தொகையை கட்டி இரசீதைப் பெற்றுக்கொண்டு வகுப்புக்கு சென்றேன்.

அன்று காலை வழக்கம்போல் ஆங்கில வகுப்பு ஆசிரியர் திரு பானுமூர்த்தி 

அவர்கள் உள்ளே நுழைந்து, வருகைப் பதிவேட்டில் மாணவர்கள் வருகையை 

குறிக்கு முன்பு ‘D.No. 2292, நீங்கள் அபராதத் தொகையைக் கட்டிவிட்டீர்களா? அப்படியென்றால் அந்த இரசீதைக் கொடுங்கள்.’ என்றார்.

அவர் குறிப்பிட்ட எண் என்னுடையது என்பதால் எனக்கு ஆச்சரியமாக 

இருந்தது  நான் அபராதம் கட்டவேண்டுமென்று இவருக்கு எப்படித் 

தெரியுமென்று.

முதல் நாள் எனது பெயரையும் D.No யும் குறித்துக்கொண்ட 

துணை முதல்வர்  அதை அன்றே அலுவலகம் அனுப்பியிருக்கிறார். 

மறுநாள் காலை முதல் வகுப்பு எடுக்கும் ஆசிரியரிடம் அந்த தகவலை 

அலுவலகத்தில் சொல்லியிருக்கிறார்கள் என்பதை பின்னர் 

தெரிந்துகொண்டேன்.

நான் எழுந்து சென்று அந்த இரசீதைக் கொடுத்துவந்தேன்.அதுவே நான் 

கல்லூரியில் கட்டிய முதலும் கடைசியுமான அபராதத் தொகை. 

அதற்குப் பிறகு அபராதம் கட்டும்படி நான் நடந்துகொள்ளவில்லை. 

பின்னர் கேள்விப்பட்டேன். இதுபோல் மாணவர்களிடம் வசூலிக்கப்பட்ட 

அபராதத் தொகை கல்லூரியில் ஒரு கட்டிடம் கட்ட உபயோகப்படுத்தப் 

பட்டதென்று. இந்த தகவல் உண்மையா பொய்யா எனத் தெரியவில்லை!

நினைவுகள் தொடரும்    

வே.நடனசபாபதி