கசக்கும் உண்மை!

வெண்பாவும் நானும் என்ற தலைப்பில் பிப்ரவரி 15 ஆம் நாளன்று எழுதிய பதிவில் இனி வரும் நாட்களில் குறள் வெண்பா, சிந்தியல் வெண்பா,நேரிசை வெண்பா, இன்னிசை வெண்பா, கலி வெண்பா ஆகியவைகளை எழுதிப் பார்க்கப் போவதாக எழுதியிருந்தேன்.



தொடர்ந்து வெளியூர் செல்ல வேண்டியிருந்ததாலும், மடிக்கணினியில் ஏற்பட்ட கோளாறு காரணமாகவும் தொடர்ந்து பதிவில் எழுத இயலவில்லை.

சமீப காலமாக தமிழர்கள் நடத்தப்படும் விதம் குறித்து என்னுள் எழுந்த வேதனை காரணமாகவே கசக்கும் உண்மை என்ற தலைப்பில் கீழே தந்துள்ள பஃறொடை வெண்பாவை எழுதியுள்ளேன். ஏனோ தெரியவில்லை ஆரம்பத்திலிருந்தே பஃறொடை வெண்பா தான் எழுத வருகிறது!

சங்க கால புலவரான கணியன் பூங்குன்றனார் ‘யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்’ என்று பாடிய புறநானூற்றுப் பாடல் அந்த காலத்திற்கு பொருத்தமாயிருந்ததோ என்னவோ, தற்போது அது பொருந்தவில்லை என நினைக்கிறேன் நான். ஏனெனில் அண்டை மாநிலங்களில் கூட நம்மை பகைவர்கள் போலவே பார்க்கிறார்கள்.

முப்பதாண்டுகளுக்கு மேலாக பணியில் இருந்தபோது பல் வேறு மாநிலங்களில் பணிபுரியும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. அப்போது யாருமே தமிழர்களை மனதார விரும்பவில்லை என்ற கசப்பான உண்மையை நேரடியாக உணர்ந்திருக்கிறேன். இத்தனைக்கும் வெளி மாநிலத்தில் பணிபுரியும் தமிழன் எந்த விதத்திலும் யாருக்கும் பணியில் சோடை போகவில்லையென்றாலும் ஏனோ தெரியவில்லை இன்றைக்கும் அவன் வேண்டா விருந்தாளியாகவே அங்கே கருதப்படுகிறான்.
(எனது அனுபவம் பற்றி பின்னர் எழுதுவேன்)

என்னுடைய கருத்து சிலருக்கு உடன்பாடு இல்லாமல் இருக்கலாம். தமிழர்கள் பழகும் விதத்தில் குறை இருப்பதால்தான் இந்த நிலை என்று கூட சொல்லலாம். ஆனால் அதே நேரத்தில் மற்றவர்களிடமும் அதே குறை உண்டு அல்லவா?

சமீபத்தில் நடந்த நிகழ்வுகள் என்னை பாதித்ததின் விளைவே இந்த வெண்பா.


எந்நாடும் நம்நாடு எல்லோரும் நம்மவரே
என்பதெல்லாம் ஏட்டளவே என்ற றியாமல்
வந்தாரை வாழவைத்து வாழும் தமிழினமே
எல்லோரும் உன்னை விரும்பவில்லை என்பதனை
என்றறியப் போகிறாய் நீ

(எதுகை மோனை சரியாக அமையவில்லை என நினைக்கிறேன்.)


மாற்றுக் கருத்துள்ளோரும் ஒத்த கருத்துள்ளோரும் தங்கள் கருத்தை பின்னூட்டத்தில் தெரிவிக்கவேண்டுகிறேன்.