இந்தி திணிப்பு எதிர்ப்பு போராட்டம்.13

எங்களது பல்கலைக்கழக வரலாற்றில் யாருடைய வற்புறுத்தலும் இல்லாமல், முகம் தெரியா நண்பர்கள் வெளியிட்ட துண்டறிக்கையை படித்துவிட்டு 27-01-1965 நாளன்று கூடிய கூட்டம் அதுவாகத்தான் இருக்கமுடியும் என நினைக்கிறேன். யாரும் யாரிடமும் பேசிக்கொள்ளாமல் தாங்களே முடிவெடுத்து தன்னிச்சையாக அந்த கண்டனப் போராட்ட ஊர்வலத்தில் மாணவர்கள் கலந்துகொண்டதால் அதை ஒரு மௌனப் புரட்சி என்றே சொல்வேன்.



எங்களது ஊர்வலம் பல்கலைகழகத்தின் Eastern Hostel முன் வாசலில் தொடங்கி சர்.சி.பி.இராமசாமி ஐயர் நூலக கட்டிடத்தைத் தாண்டி. விடுதிகளுக்கும் பல்கலைக் கழகத்திற்கும் குடி நீர் தந்துகொண்டிருந்த சாலையின் இருமருங்கிலும் இருந்த குளங்களைத் தாண்டி ஊக்கொலி (Slogan) எழுப்பியபடி நகர்ந்தது.

ஊர்வலம் அடுத்து துணைவேந்தர் அவர்களது இல்லத்தை நெருங்கியபோது அவர் ஊரில் இல்லை எனத் தெரிந்தும் ஊக்கொலி எழுப்பிய எங்கள் குரல் உச்சத்தை தொட்டது. பின்னர் பல்கலைக்கழக வரவேற்பு வளையம் தாண்டி உள்ள நாற் சந்தியை தாண்டி வலப்புறம் எங்களது ஊர்வலம் நகர்ந்தது.

நாங்கள் ஊர்வலம் சென்ற பல்கலைக்கழக சாலையும் அதற்கு நேர் மேற்கே உள்ள பொறியியற் கல்லூரி மற்றும் உணவு விடுதிக்கு செல்லும் சாலையும், இடப்புறம் சிவகிரி மற்றும் கவரப்பட்டு செல்லும் சாலையும், வடக்கே சிதம்பரம் செல்லும் சாலையும் சந்திக்கும் இடம் தான் அந்த நாற்சந்தி.

இந்த இடத்தை நான் குறிப்பிடுவதற்கு காரணம் இருக்கிறது. அதை பின்னர் சொல்வேன்.

வலப்புற சாலையில் நேரே சென்று அந்த சாலையின் முடிவில் சிதம்பரம் நகருக்கு செல்ல எங்களது ஊர்வலம் இடப்புறம் திரும்பியது.அங்கிருந்து மிக அருகில் தான் சென்னை செல்லும் இரயில் பாதை இருந்தது. இப்போதும் இருக்கிறது. அப்போதெல்லாம். இரயில்கள் வரும்போது அங்குள்ள கதவை பூட்டிவிடுவார்கள். இரயில்கள் செல்லும்வரை காத்திருக்கவேண்டும். இப்போது மேம்பாலம் கட்டிவிட்டார்கள்.

எங்களது ஊர்வலம் அந்த இருப்புப்பாதை கதவு அருகே சென்றபோது அங்கே அதிக அளவில் காவல் படையினர் குவிக்கப்பட்டிருப்பதைப் பார்த்தோம். எங்கள் ஊர்வலத்தை அந்த கேட் அருகே நெருங்கவிடாமல் காவல் துறையினர் தடுப்பதை அதே ஊர்வலத்தில் சிறிது தூரத்தில் சென்று கொண்டிருந்த என்னால் பார்க்கக முடிந்தது. ( அன்று 144 தடை ஆணை பிறப்பிக்கப்பட்டிருந்ததாக பின்னர் அறிந்தோம்.)

முன்னால் சென்றுகொண்டிருந்த மாணவர்கள் அவர்களையும் மீறி முன்னேறியபோது கண்ணீர் புகைக்குண்டுகள் வீசப்பட்டன. எங்கும் ஒரே புகை மூட்டம். கண்களில் எரிச்சல். இளங்கன்று பயமறியாதது அல்லவா? அதையெல்லாம் சட்டை செய்யாமல் மாணவர்களாகிய நாங்கள் அதையும் மீறி முன்னேறினோம். அப்போதுதான் அந்த ‘டுமீல். டுமீல்’ என்ற சத்தம் கேட்டது.

‘ஏய். சுடுராங்கடா. திரும்பி ஒடுங்கடா’ என்று யாரோ கத்த, நிராயுதபாணியான, நாங்கள் வேறொன்றும் செய்யத் தோன்றாமல் கால் பிடறியில் இடிபடும் அளவுக்கு திரும்பி ஓடிவந்து, நான் முன்னர் குறிப்பிட்ட நாற்சந்தியில் நின்றோம். அதுவரை ஒழுங்காய் ஊர்வலத்தில் வந்துகொண்டிருந்த மாணவர்கள் கலைந்து கும்பல் கும்பலாக நிற்கத் தொடங்கினார்கள்.

அப்போதுதான் அந்த கோரக் காட்சியைப் பார்த்தோம். துப்பாக்கி சூடு நடந்த இடத்தில் இருந்து ஒரு மாணவர் சைக்கிள் ஓட்டிவர அதன் பின்னால் அமர்ந்திருந்தவர் ஒரு கையால் மற்றொரு கையால் பிடித்துக்கொண்டு வலியால் துடித்துக்கொண்டிருந்தார்.

அவரது தோள்பட்டையிலிருந்த வழிந்துகொண்டிருந்த இரத்தம் அவரது உடையைத் தாண்டி சைக்கிளில் உள்ள டயரில் பட்டு அது சுற்றும்போது இரத்தம் பரவி டயரையே சிகப்பு வண்ணமாக்கி பார்ப்போரை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கியது. அந்த சைக்கிளை ஓட்டி வந்தவர், குண்டடிபட்டு இன்னொரு மாணவர் இருப்புப்பாதை அருகே கிடப்பதாக சொன்னார். சைக்கிளில் குண்டடி பட்டு சிகிச்சைக்காக பல்கலைக் கழக மருத்துவமனைக்கு அழைத்து செல்லப்பட்ட மாணவரின் பெயர் நெடுமாறன் என்று பின்னால் தெரிந்துகொண்டோம்.

எல்லோரும் வருத்தத்தோடு மேற்கொண்டு என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் திகைத்து நின்று கொண்டிருந்தபோது, அங்கு வந்தஇளம் கல்வியியல்  (B.Ed.)  படித்துக்கொண்டிருந்த மாணவர் ஒருவர் (அவரது பெயர் இன்னும் நினைவில் இருக்கிறது.ஆனால் அதை இங்கு தெரிவிப்பது அவசியமல்ல என எண்ணுகிறேன்) வந்து ‘நண்பர்களே! ஊர்வலத்தில் எந்த வித எச்சரிக்கையும் தராமல் காவலர்கள் கண்மூடித்தனமாக துப்பாக்கி சூடு நடத்தியதில் நமது சக மாணவர் ஒருவரை இழந்துவிட்டோம்.

இன்னொருவர் தோள்பட்டையில் குண்டு பட்டு மருத்துவமனைக்கு எடுத்து செல்லப்பட்டிருக்கிறார். மேற்கொண்டு நாம் என்ன செய்யவேண்டும் என்பதை இங்கு நின்று தீர்மானிக்கவேண்டாம். எல்லோரும் சர்.சி.பி.இராமசாமி ஐயர் நூலக கட்டிடத்தின் முன் வாருங்கள் அங்கு கூடி முடிவெடுப்போம் வாருங்கள்.’ என்று கூறிவிட்டு சென்றார். நாங்கள் எல்லோரும் சோகத்தோடும், கோபத்தோடும் ஓட்டமும் நடையுமாக திரும்பவும் வந்த வழியே சென்று நூலக கட்டித்தின் முன் கூடினோம்.


தொடரும்