இந்தி திணிப்பு எதிர்ப்பு போராட்டம்.14

எங்களில் ஒரு மாணவரை துப்பாக்கி சூட்டில் இழந்துவிட்டு செய்வதறியாது திகைத்து ஆங்காங்கே நின்றுகொண்டிருந்தபோது, ‘மேற்கொண்டு என்ன செய்யவேண்டும் என்பதை தீர்மானிக்க எல்லோரும் சர்.சி.பி.இராமசாமி ஐயர் நூலக கட்டிடத்தின் முன் கூடி முடிவெடுப்போம் வாருங்கள்.’ என்று கூறிவிட்டு சென்ற மாணவரை தொடர்ந்து, நாங்கள் எல்லோரும் சோகத்தோடும், கோபத்தோடும் ஓட்டமும் நடையுமாக திரும்பவும் வந்த வழியே சென்று நூலக கட்டிடத்தின் முன் கூடினோம்.



அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழகத்தில், பல்கலைக்கழக பட்டமளிப்பு மண்டபமும் அலுவலகங்களும் உள்ள ஸ்ரீனிவாச சாஸ்திரி ஹால் என அழைக்கப்படும் மிகப் பெரிய கட்டிடத்திருக்கு நேர் எதிரே அமைந்திருக்கிறது பல்கலைக்கழகத்தின் முன்னாள் துணைவேந்தர் சர்.சி.பி.இராமசாமி ஐயர் அவர்கள் பெயரில் இருக்கும் அந்த பெரிய நூலகம். அந்த நூலகத்தின் முன் நாங்கள் கூடினோம்.




பல்கலைக்கழக ஸ்ரீனிவாச சாஸ்திரி ஹால்

சர்.சி.பி. இராமஸ்வாமி ஐயர் நூலகம்


அந்த நூலகத்தின் நுழைவு வாயிலிலிருந்த படிக்கட்டில் நின்றுகொண்டு அந்த மாணவர் நிகழ்த்திய ஆவேச உரை அங்கிருந்த எல்லோரையும் மேலும் உணர்ச்சி வசப்பட வைத்தது.

அவர் பேசும்போது ‘தோழர்களே! பல்கலைக் கழகத்திற்குள் காவலர்கள் துணைவேந்தர் அனுமதியின்றி உள்ளே நுழைய முடியாது. அப்படியே நுழைந்தாலும் துணைவேந்தரின் அனுமதி பெறாமல் துப்பாக்கி சூடு நடத்த முடியாது.

துணைவேந்தர் ஊரில் இல்லாதபோது யார் அவர்களுக்கு அனுமதி கொடுத்தார்கள்? நிச்சயம் பதிவாளர் (Registrar) தான் அனுமதி கொடுத்திருக்கவேண்டும்.அப்படி அவர் அனுமதி கொடுத்ததால் தான் இப்போது நாம் நம்மில் ஒருவரை இழந்து நிற்கிறோம். இதை சும்மா விடக்கூடாது. வாருங்கள். நியாயம் கேட்க அவரது வீட்டிற்கு செல்வோம்’ என்றதும் கூடியிருந்த மாணவர்களில் பாதி பேர் அவரைப் பின்பற்றி பதிவாளர் வீட்டை நோக்கி ஆவேசத்தோடு ஓடதொடங்கினார்கள்.

அதற்குள் எங்களின் துக்கத்தை தெரிவிக்க ஒரு மாணவர் பல்கலைக்கழகத்தின் (ஸ்ரீனிவாச சாஸ்திரி ஹால் ) கட்டிடத்தின் மேல் ஏறி அங்கிருந்த இருந்த கொடிக்கம்பத்தில் ஒரு கருப்பு கொடியை ஏற்றிவிட்டார்.

மீதி இருந்த மாணவர்கள் நூலகத்திற்கு அருகில் இருந்த Eastern Hostel இன் முன் வாயில் கதவருகே ‘இதற்கு ஒரு நீதி கிடைக்கும் வரை எழுந்து செல்வதில்லை எனக் கூறிக்கொண்டு தரையில் அமர்ந்துவிட்டனர். நானும் அவர்களோடு எனது வகுப்புத் தோழர்களோடு அமர்ந்துவிட்டேன். நாங்கள் அங்கே உட்கார்ந்தபோது மணி பகல் 12. யாருமே எதுவும் பேசாமல் வெயிலையும் பொருட்படுத்தாமல் அமைதியாய் அமர்ந்திருந்தோம்.

அதற்குள் பதிவாளரைத் காண சென்ற நண்பர்கள் அவர் அங்கு இல்லை எனக் கூறிக்கொண்டு திரும்பி வந்து எங்களோடு அமர்ந்துகொண்டனர்.

(பதிவாளரை சந்திக்க சென்ற மாணவர்களில் சிலர் அவர் இல்லாததால் தங்களின் கோபத்தை அவர் வீட்டின் மீது காண்பித்தார்கள் என்பதை பின்னர் நாளேடுகள் மூலம் தெரிந்துகொண்டேன்.)

நாங்கள் உணவருந்தும் 14 உணவகங்களிலும் (Mess) எங்களுக்காக உணவை சமைத்து வைத்துவிட்டு அங்குள்ள ஊழியர்கள் காத்திருந்தனர். அங்கு குழுமியிருந்த அனைவருமே (சுமார் 3000 மாணவர்கள்) சாப்பிட செல்லவில்லை.

விடுதி ஊழியர்கள் வந்து ‘எல்லோருக்கும் சமைத்த சாப்பாடு வீணாகிவிடும்.வந்து சாப்பிட்டுவிட்டு திரும்புங்கள்.’ என்று கேட்டுக்கொண்டும் கூட பல்கலைக் கழகத்திலிருந்து யாரேனும் வந்து அந்த துயர நிகழ்வு பற்றி எங்களிடம் பேசினாலோழிய யாரும் எழுந்திருக்கப்போவதில்லை என்று கூறி அமர்ந்துவிட்டோம்.

ஆனால் பிற்பகல் இரண்டு மணி வரை யாருமே வரவில்லை. சுமார் 2.30 மணிக்கு சிதம்பரம் நகரசபை தலைவர் எங்களைப் பார்க்கவந்தார். அவர் பல்கலைக்கழக மாமன்ற ஆட்சிக்குழு (Syndicate) உறுப்பினரும் கூட. மாணவர்களை சந்திக்க வேறு யாரும் முன் வராத நிலையில் ஒரு மாணவனின் உயிர் போய்விட்டதே என்ற ஆதங்கத்தில் எங்களை சமாதானப்படுத்த வந்தார்.

அவர் எங்களைப்பார்த்து ‘நடந்ததற்காக நான் வருத்தப்படுகிறேன். நான் என்ன செய்யவேண்டும் என்று விரும்புகிறீர்கள்?’ என்று ஆரம்பித்ததுமே அதுவரை அமைதியாய் இருந்த அனைவரும் கோபமாக உரத்த குரலில் ‘எங்களுக்கு நீதி வேண்டும்?’ என்று சொல்ல ஆரம்பித்தோம்.

அவரும் பொறுமையாக எல்லோரையும் அமைதியா இருக்க சொல்லிவிட்டு ‘என்னால் முடிந்த உதவியை செய்கிறேன். என்ன செய்ய வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கிறீர்கள்?’ என்றதும் எங்களில் ஒருவர் எழுந்து ‘எங்களுக்கு வேண்டியது இழந்த உயிருக்கு பதில் ஒரு உயிர்.’ என்றார்.

அதற்கு அவர் ‘உங்களின் துயரத்தில் நானும் பங்கு கொள்கிறேன். நடந்த துயர நிகழ்வு குறித்து விசாரிக்க ஆவன செய்கிறேன். ஆனால் சாத்தியமில்லாத ஒன்றை கேட்பது சரியில்லை. என நினைக்கிறேன்.’ என்றதும் மாணவர்கள் ஒரே குரலில் அப்படியென்றால் எங்களிடம் பேசவேண்டியதில்லை. என்று சொன்னதும் அவர் எங்களிடம் பேசிப் பிரயோசனமில்லை என்பதை புரிந்துகொண்டு ஒன்றும் பேசாமல் திரும்பிவிட்டார்.

நாங்கள் அங்கேயே உட்கார்ந்திருந்தபோது திரும்பவும் உணவகங்களில் உள்ள ஊழியர்கள் வந்து ‘தயை செய்து வந்து சாப்பிட்டு விட்டு வாருங்கள். இல்லாவிடில் 3000 பேருக்கு சமைத்த உணவை குப்பையில் கொட்டவேண்டி வரும். என்று சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போது, ஒரு மாணவர் வந்து பல்கலைக்கழக அறிவிப்பு பலகையில் ஒட்டப்பட்டுள்ள ஒரு அறிவிக்கை (Notification) பற்றி சொன்னதும் எல்லோரும் அதிர்ச்சியடைந்தோம்.


தொடரும்