வாடிக்கையாளர்களும் நானும் 50

என்னிடம் வலுக் கட்டாயமாக அந்த விவசாயி கொடுத்த ஆவணங்களை அவர் திருப்திக்காக பார்ப்போமே என்ற எண்ணத்தோடு பிரித்தபொது உள்ளிருந்து ஒரு நூறு ரூபாய் தாள் ஒன்று எனது மேசை மேல் விழுந்தது.

ஏதோ தவறி அந்த நோட்டை ஆவணங்களோடு வைத்திருக்கிறார் என எண்ணி, ‘என்னங்க. இவ்வளவு  அஜாக்கிரதையாய் இத்தோடு பணத்தை வைத்திருக்கிறீர்கள்.’ என்று கூறி அதை எடுத்துக் கொடுத்தேன். அவர் ஒரு அசட்டு சிரிப்பு சிரித்துக்கொண்டு, அதை வாங்கி கொண்டார்.

ஆவணங்களை படித்து முடித்துவிட்டு அவரிடம் கொடுத்துவிட்டு, ‘நான் சொன்னதுபோல் மற்ற ஆவணங்களை எடுத்துக்கொண்டு வந்து கள அலுவலரைப் பாருங்கள்.’ என கூறி அவரை அனுப்பிவிட்டேன்.

சிறிது நேரம் கழித்து எனது அறைக்கு வந்த கள அலுவலரிடம் அந்த விவசாயி கேட்ட கடன் பற்றி சொல்லிவிட்டு, அவர் அஜாக்கிரதையாய் பணம் வைத்திருந்ததையும் குறிப்பிட்டேன்.

உடனே அதற்கு அவர்,’சார். அவர் ஒன்றும் அதை அஜாக்கிரதையாய் வைக்கவில்லை. அவர் அந்த நூறு ரூபாய் தாளை அதில் வைத்து கொடுத்ததின் மூலம் நீங்கள் அவருக்கு கடன் தந்தால், உங்களை கவனித்துக் கொள்வதாக மறைமுகமாக தெரிவித்திருக்கிறார். உங்களுக்குத்தான் அதை எதற்காக அங்கே வைத்திருந்தார் எனப் தெரியவில்லை என நினைக்கிறேன்.’ என்றார்.

எனக்கு அதைக் கேட்டதும் பயங்கர கோபம் வந்துவிட்டது. ‘என்ன நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார் அவர்? நாமெல்லாம் இலஞ்சம் வாங்கிக்கொண்டு தான் கடன் தருகிறோம் என்றா? எனக்கு அவரது இந்த எண்ணம் தெரியாமல் போய்விட்டதே. தெரிந்திருந்தால் அவர் சும்மா விட்டிருக்கமாட்டேன். வரட்டும் அவர். பார்த்துக்கொள்கிறேன்.’ என்றேன்.

அதற்கு அவர். ‘சார். அவரை கோபித்துப் பயனில்லை. அவர் நாட்டு நடப்பின்படி நடந்துகொண்டிருக்கிறார். அரசு அலுவலகங்களில் விண்ணப்பம் தரும்போது அதன் உள்ளே பணம் வைத்து தருவது சிலரது வழக்கம். அப்படி வைக்க வில்லை என்றால், கையூட்டு வாங்குவோர் அந்த விண்ணப்பதில் உள்ளதை படித்துக்கூட பார்க்க மாட்டார்கள்.

அதில் பணம் வைத்து தருவது என்பது, தங்களது காரியம் முடிய பணம் தரத் தயார் என்பதை அறிவிக்கும் ஒரு சைகை. அதுபோல் இங்கும் பணம் வைத்துக் கொடுத்தால் நீங்கள் அதை எடுத்துக்கொண்டு அவரது கடனை பரிசீலித்து ஒப்பளிப்பு செய்வீர்கள் என நினைத்திருப்பார் போல.’ என்றார். 

 
அதற்கு நான் 'அவர் இங்கு மற்ற ஆவணங்களோடு உங்களைப் பார்க்க வரும்போது, இங்கு அழைத்து வாருங்கள்.’ என்றேன்.

ஒரு வாரம் கழித்து அவர் நான் சொல்லியிருந்த ஆவணங்களோடு வந்தபோது, கள அலுவலர் நான் சொல்லியபடி அவரை உள்ளே அழைத்துவந்தார்.

உள்ளே வந்த அவரை உட்கார சொல்லிவிட்டு, ‘போன வாரம் வந்தபோது பணத்தை உள்ளே வைத்து ஆவணங்களை கொடுத்தீர்களே அது மறதியாலா? அல்லது வேண்டுமென்றேவா?’என நேரடியாகவே அவரிடம் கேட்டேன்.

அவர் பதில் ஏதும் சொல்லாமல் இருந்தபோது, ‘நீங்கள் எதற்காக அப்படி செய்தீர்கள் என எனக்கு அப்போது தெரியவில்லை.தெரிந்திருந்தால் உங்களை சும்மா விட்டிருக்கமாட்டேன். ஒன்றைத் தெரிந்துகொள்ளுங்கள். வங்கியில் உங்களைப்போன்ற வாடிக்கையாளர்களுக்கு சேவை செய்யத்தான் வங்கிகள் என்னைப் போன்றவர்களை பணியில் அமர்த்தியுள்ளார்கள். அதற்காக எங்களுக்கு போதுமான சம்பளத்தையும் தருகிறார்கள்.

  

அதோடு வங்கியில் செய்கின்ற எங்களுக்கு வேலைக்கேற்ற சம்பளம் கிடைக்கும்போது, உங்களிடம் மேற்கொண்டு பணம் பெறவேண்டிய அவசியம் இல்லை. மேலும் நீங்கள் வாங்கும் கடனுக்கு வங்கிக்கு கட்டுவதால் மேற்கொண்டு யாருக்கும் எதுவும் தரத்தேவையில்லை.

உங்களது கோரிக்கை நியாயமாகவும், வங்கியின் சட்ட திட்டங்களுக்கு உட்பட்டு இருந்தால், உங்களுக்கு தேவையான கடன் நிச்சயம் கிடைக்கும். ஆனால் உங்களைப்போன்ற சிலர் காரியம் சீக்கிரம் நடக்கவேண்டுமென்பதற்காக எங்களைப் போன்றவர்களுக்கு பணத்தைக் கொடுத்து ஆசை காட்டி கெடுத்துவிடுகிறீர்கள். தயை செய்து இனியாவது இப்படி செய்து ஒழுங்காக வேலை செய்பவர்களையும், தவறான பாதைக்கு செல்ல வழி செய்து விடாதீர்கள்.’என்றேன்.

அவர் தயக்கத்தோடு, ‘சார். பணம் கொடுத்தால் சீக்கிரம் கடன் கிடைக்கும் என நினைத்துஅவ்வாறு செய்தேன். அப்படியென்றால் எனக்கு கடன் கிடைக்காதா?’ என்றார்.

நான் ‘மன்னிக்கவும். உங்கள் பேரில் புகார் செய்து, உங்களை சட்டத்தின் முன் நிறுத்தாமல் விடுகிறேனே. அதை நினைத்து சந்தோஷப்படுங்கள்.உங்களுக்கு கடன் தர என்னால் இயலாது. நீங்கள் என்னைப் போன்றவர்களை பணத்தைக் காட்டி இழுக்க நினைத்தற்கு இதுவே நான் தரும் தண்டனை. நீங்கள் போய் வாருங்கள்.’ என்றேன்.

அவர் ஒன்றும் சொல்லாமல் எழுந்து சென்றுவிட்டார். அவருக்கு கடன் தராது பற்றி எனக்கு வருத்தம் ஏற்படவில்லை என்பது உண்மை.

தொடரும்