நினைவோட்டம் 80

சென்ற பதிவில் திரு T.R‌. மகாலிங்கம் அவர்கள் பாடிய ‘செந்தமிழ் 
தேன்மொழியாள்’ என்ற பாட்டு இன்றைக்கும் எல்லோராலும் விரும்பப்படும் 
பாடல் என்று சொல்லியிருந்தேன்.

அவர் பாடிய பாடலை அநேகமாக எல்லோரும் கேட்டிருக்க கூடும். அதனால் 

திருமதி ஜமுனா ராணி அவர்கள் பாடிய சோகப் பாடலுக்கான காணொளியை 

மட்டும் அந்த பதிவில் இணைக்க எண்ணியிருந்தேன். ஆனால் ஏனோ இணைக்கமுடியவில்லை.  இதோ அந்த பாடலின் காணொளியை கீழே. இணைத்துள்ளேன் நீங்கள் பார்த்து, கேட்டு  இரசிப்பதற்காக. (காணொளி 

உதவி திரு கிருபாகரன் சௌந்தரராஜ். அவருக்கு நன்றி

கல்லூரியில் இறுதித் தேர்வுக்கு நடத்தப்படவேண்டிய பாடங்கள் நடத்தி 

முடிந்ததும் தேர்வுக்கு படிப்பதற்காக விடுமுறை (Study Holidays) விடுவதற்கு 

முதல் நாள் மதியம் மூன்று மணிக்கு மேல் புகுமுக வகுப்பு படிக்கும் எல்லா மாணவர்களையும் அவர்களது ஆசிரியர்களுடன் புகைப்படம் எடுக்க ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள். 

கல்லூரி முதல்வர் அருட் தந்தை எரார்ட் (Rev Fr Ehrhart SJ) அவர்களுடனும் 

Rector (கல்லூரிகள் குழுமத்தின் தலைவர்/முகவர்) அவர்களுடனும் 

ஒவ்வொரு பிரிவு (Group) மாணவர்களையும் தனித்தனியாக நிற்கவைத்து, 

அவர்களது ஆசிரியர்களுடன் புகைப்படம் எடுத்தார்கள்.

(சென்னையில் உள்ள இலயோலா கல்லூரி,பாளையங்கோட்டையில் உள்ள 

தூய சவரியார் கல்லூரி (St.Xavier College), திருச்சியில் உள்ள புனித 

வளவனார் கல்லூரி ஆகிய மூன்றும் ஒரு Rector இன் கீழ் இயங்கின. 

திருச்சி தான் அவரது தலைமையிடம் அப்போது)

அப்போது எடுத்துக்கொண்ட புகைப்படம் கீழே

(படத்தைப் பெரிதாக்கிப் பார்க்க சுட்டியை படத்தின் மேல் வைத்து சொடுக்கவும்)

புகைப்படத்தில் நடுவில் அமர்ந்திருப்பவர் Rector.அவருக்கு இடப்புறம் 

அமர்ந்திருப்பவர் தான் கல்லூரி முதல்வர் அருட் தந்தை எரார்ட் அவர்கள். 

வலப்புறம் இருப்பவர் துணை முதல்வர் அவர்கள்.

சைக்கிள் நிறுத்தும்  இடத்தில் எனது சைக்கிளை நிறுத்தாதற்காக துணை 

முதல்வர் அபராதத் தொகை விதித்தார் என்று நினைவோட்டம்73 இல்  சொல்லியிருந்தேனல்லவா, அந்த நிகழ்வு இந்த படத்தில் துணை முதல்வர் அவர்களைப் பார்க்கும்போது, ஏனோ நினைவுக்கு வருகிறது.

இந்த புகைப்படத்தில் நிற்பவர்களில்முதல் வரிசையில் வலமிருந்து 
நான்காவதாக ‘டை’ அணிந்து நிற்பது நான் தான். நிற்போரில் மூன்றாவது 
வரிசையில்  வலமிருந்து ஐந்தாவதாக நிற்பவர் தான், இவரைப்பற்றி 
நினைவோட்டம் 69 இல், வகுப்புக்கு நான் சென்ற முதல் நாள் என் 
இருக்கைக்கு அருகே அமர்ந்திருந்த இருந்து பழகிய சில மணி 
நேரத்திலேயே, எனக்கு நெருங்கிய நண்பராக ஆனவர் என்று சொல்லியிருந்தெனால்லவா? 

அவர் வேறு யாருமல்ல இன்றைக்கு தமிழகத்தில் பிரபலமாக உள்ள 
ஒருவரின் அண்ணன் தான் அவர். எனக்கு புகுமுக வகுப்பில் முதல் நாள் அறிமுகத்திலேயே எனக்கு நெருங்கிய நண்பராகி, அன்றே என்னை அவரது 
விடுதி அறைக்கு அழைத்து சென்ற அவரின் பெயர் வினோதகன்.

புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டதை தவிர பிரிவு உபசார விழா என்று 
ஒன்றும் கல்லூரியில் நடத்தப்படவில்லை. ஆண்டுத் தேர்வுக்காக நான் 
தீவிரமாக படித்து தேர்வன்று சென்று தேர்வு எழுதினேன். தேர்வு முடிந்த 
நாளன்று இரவு உறையூர் பத்மாமணியில் ’தெய்வப்பிறவி’ திரைப்படம் 
பார்த்ததும் இப்போதும் நினைவில் உள்ளது. 

தேர்வு முடிந்த மறுநாள் எனது நண்பர் திரு வினோதகன் அவரது ஊரான திருத்துறைப்பூண்டிக்கு செல்ல இருப்பதாக சொன்னதும், நான் அவரை வழி 
அனுப்ப திருச்சி இரயில் நிலைய சந்திப்புக்கு சென்றேன். அவரை தஞ்சை 
செல்லும் இரயிலில் ஏற்றிவிட்டு ‘அதிர்ஷ்டம் இருப்பின் மருத்துவக் 
கல்லூரியில் சந்திப்போம்.’ என சொல்லி பிரியா விடைபெற்றேன்.

அவர் நினைத்தபடி தஞ்சை மருத்துவக்கல்லூரியில் படித்து மருத்துவரானார். 
என் அண்ணன் முனைவர் ஞானப்பிரகாசம் அவர்களின் மைத்துனர் மருத்துவர் பாலகிருஷ்ணன் அவர்களின் வகுப்புத்தோழர் என்பதால் எனது அண்ணனின் திருமணத்தின் போது 1964 இல் ஆக்கூருக்கு வந்திருந்தார். அப்போது  சந்தித்ததுதான்.அதற்குப் பிறகு அவரை சந்திக்க வாய்ப்பில்லை. அவர் 
இப்போது அமரராகிவிட்டபடியால் இனியும் சந்திக்க வாய்ப்பில்லை என நினைக்கும்போது வருத்தமாக இருக்கிறது.

எனது தேர்வு நடந்துகொண்டிருக்கும்போது என் அண்ணன் திரு சபாநாயகம் 
அவர்கள் திருச்சியில் ஆசிரியர்களுக்காக தேசிய உயர்நிலைபள்ளியில்
(National High School) ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்த கோடைகால பயிற்சி 
முகாமிற்கு வந்திருந்தார். (இப்போது அந்த பள்ளி இருந்த இடத்தில் 
திருமதி இந்திராகாந்தி அவர்கள் பெயரில் கல்லூரி இருக்கிறது.)

 

தேர்வின் கடைசி நாளன்று என் தந்தையும் கண் மருத்துவரை பார்க்க 
அப்போது திருச்சி வந்திருந்தார்கள். என் தேர்வு முடிந்த மறுநாள் காலை 
நாங்கள் மூவரும் இரயிலில் புறப்பட்டு விருத்தாசலம் வந்தோம்.

ஒழுக்கத்தையும், கட்டுப்பாட்டையும், நேரந்தவறாமையையும் எனக்கு 
கற்றுக்கொடுத்த திருச்சி புனித வளவானர் கல்லூரியில் படித்தது குறித்து 
இன்றைக்கும் எனக்கு பெருமையே. வங்கியில் பணியில் இருந்தபோதும் சரி, இப்போதும் சரி. நேரந்தவறாமையை நான் கடைப்பிடிப்பதற்கு காரணம் 
எங்கள் கல்லூரியில் கற்ற/பெற்ற அனுபவம் தான்.

நினைவோட்டம் 71 இல், எங்கள் கல்லூரி மாணவர்களை மற்ற கல்லூரி 
மாணவர்கள் Slaves of St.Josephs என சொல்லி கலாட்டா செய்வதுண்டு என சொல்லியிருந்தேன். அதைக் கேட்டு அப்போது வருத்தப்பட்டது உண்டு. 
இப்போது அதை நினைக்கும்போது  அந்த பதின்ம வயதில் (Teen age)  
வயதில் கட்டுப்பாடு அவசியம் என்றே நினைக்கிறேன்.

அப்போது எங்கள் கல்லூரியில் இருந்த கட்டுப்பாட்டை விட இப்போது 
தமிழகத்தில் உள்ள அநேக பொறியியல் கல்லூரிகளில் அதிக 
கட்டுப்பாடுகள் இருக்கின்றன என்பதை நான் அறிவேன். ஆனால் ஒன்றை 
மட்டும் சொல்வேன். இந்த கல்லூரிகள் புனித வளவனார் கல்லூரியும் அல்ல. மாணவர்களும் அந்த கால மாணவர்கள் அல்லர்.  

எனவே அதிக கட்டுப்பாட்டை விதிப்பதை விட, மாணவர்களுக்கு 
கட்டுப்பாடுள்ள சுதந்திரம் தரலாம் என்பது எனது கருத்து.

நினைவுகள் தொடரும்  

வே.நடனசபாபதி