ஏமாற்றுவதும் ஒரு கலைதான்! 2

என் முன்னே வந்தவர் திடீரென அழ ஆரம்பித்ததும், எனக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை. எனது ஆய்வக நண்பர்கள் என்னை ஆச்சரியத்தோடு பார்க்க நான் சங்கடத்தில் ஆழ்ந்தேன்.

 

பிறகு திகைப்பிலிருந்து விடுபட்டு, அவரை உடனே அமர சொல்லிவிட்டு, தண்ணீர் கொண்டு வரச்சொன்னேன். தண்ணீரை கொடுத்து குடிக்க சொல்லி அவரை ஆசுவாசப் படுத்தினேன்.

 

‘நீங்கள் யார்? எதற்காக என்னைப் பார்க்க வந்தீர்கள்? உங்களை இதுவரை பார்த்ததில்லையே. எதற்காக இங்கு வந்து என் முன் அழுகிறீர்கள்? என கேள்வி மேல் கேள்வி கேட்டும் அவரது விசும்பல் நிற்கவில்லை.

 

அப்போது ஆய்வகத்தில் அடுத்த அறையில் ‘கலப்பின்மை பகுப்பாய்வு’ பிரிவில் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்த எனது நெருங்கிய நண்பர் திரு ஜெய் கரன்சிங் சிவால் என் முன்னே யாரோ அழுது கொண்டிருப்பதை பார்த்துவிட்டு என் அருகே வந்தார்.

(திரு சிவால் உத்திரப் பிரதேச மாநிலம் மீரெட்டை சேர்ந்தவர்.)

 

என்னிடம் வந்து ‘சபாபதி. என்ன விஷயம்? இவர் உங்களுக்கு வேண்டியவரா? ஏன் அலுவலகத்திற்கு வந்து அழுகிறார்?’ என்று கேட்டார்.

 

நான் அவரிடம் இவர் யாரென்று எனக்குத் தெரியாது. என்னைப் பார்க்க வந்ததாக சொல்லிவிட்டு அழுது கொண்டிருக்கிறார். என்றேன்.

 

உடனே அவர் என் முன்னே இருந்தவரைப் பார்த்து இந்தியில், ‘இங்கேல்லாம் அழக்கூடாது? என்ன வேண்டும் என்பதை சொல்லிவிட்டு வெளியே கிளம்புங்கள். ‘ என்று மிரட்டும் தொனியில் சொன்னார்.

 

அப்போது அவர் என்னிடம் சார் ‘உங்களை நம்பித்தான் வந்திருக்கிறேன். இங்கே ஷாத்ராவில் தங்கியிருக்கிறேன். (ஷாத்ரா என்ற இடம் தில்லியில் யமுனை நதிக்கு அப்பால் கீழ் பகுதியில் உள்ள கிழக்கு தில்லியை சேர்ந்த இடம். எனது ஆய்வகம் இருந்த இடத்திலிருந்து சுமார் 13 கிலோ மீட்டர் தூரம்) அங்கிருந்து கையில் காசு இல்லாததால் நடந்தே வந்திருக்கிறேன். நீங்கள் தான் உதவ வேண்டும்.’ என்றார்.

 

அதற்கு நான் ‘நீங்கள் யாரென்றே தெரியாத போது நான் எதற்காக உதவ வேண்டும். அப்படி இருக்கும்போது எனது அலுவலகத்திற்கு வந்து அழுது ஆர்பாட்டம் செய்கிறீர்கள். முதலில் உங்களுக்கு எனது முகவரியைக் கொடுத்தது யார் என சொல்லுங்கள்?’ என்றேன்.

 

அவர் உடனே ‘சார். நான் தமிழ் நாட்டில் தென் மாவட்டத்தை சேர்ந்தவன். பம்பாயில் நல்லபடியாக தொழில் செய்து நன்றாக வாழ்ந்து கொண்டிருந்தேன். சிவசேனைக்காரர்கள் உடுப்பி ஓட்டல்கள் நடத்தும் கன்னடக்காரர்களையும், என்னைப்போல் சிறு வணிகம் செய்து கொண்டிருந்த  தமிழர்களையும் ‘பம்பாயில் மதராசிகளுக்கு இடமில்லை. உங்கள் ஊருக்கே போங்கள்.’ என சொல்லி அடித்து விரட்டிவிட்டார்கள். சம்பாதித்த சொத்துகளையெல்லாம் அங்கேயே விட்டுவிட்டு அநாதை போல் இங்கு வந்துவிட்டேன். நீங்கள் தான் ஏதாவது உதவி செய்யவேண்டும்.’என்றார்.

 

‘நீங்கள் ஏன் சொந்த ஊருக்கு திரும்பாமல் இங்கு வந்து கஷ்டப்படுகிறீர்கள்.’ என்று நான் கேட்டதற்கு, ‘தில்லிக்கு சென்றால் எங்காவது வேலை கிடைக்கும். பிழைத்துக் கொள்ளலாம் என்றார்கள். அதனால் அங்கிருந்து இங்கு வந்துவிட்டேன். எந்த வேலையையும் செய்யத் தயாராக இருக்கிறேன். ஆனால் ஒரு வேலையும் கிடைக்கவில்லை.சரியாக சாப்பிட்டே இரண்டு நாள் ஆகிறது.’ எனக் கூறிவிட்டு திரும்பவும் தேம்ப ஆரம்பித்து விட்டார்.

 

நான் அவரிடம் ‘நான் உங்களுக்கு வேலை தருவேன் என்று யார் சொன்னது? உங்களுக்கு வேலை தரும் நிலையில் நான் இல்லை. எப்படி எனது முகவரி உங்களுக்கு கிடைத்தது என்பதை சொல்லுங்கள்.’ என்றேன்.

 

அதற்கு அவர், ‘சார். தமிழனான நான், உங்களைப்போன்ற தமிழரிடம் தானே உதவி கேட்கமுடியும். இங்குள்ள இந்திக்காரர்கள் மதராசி என சொல்லி உதவமாட்டார்கள். எனக்குத் தெரிந்த ஒருவர்தான் உங்கள் பெயரை சொல்லி  நீங்கள் கட்டாயம் உதவுவீர்கள் என்று சொன்னார் அதனால் தான் இங்கு வந்தேன்.’ என்றார்.

 

எனக்குத் தெரிந்துவிட்டது. அவர் போடுவது நாடகம் என்று. ஏனெனில் ‘கரோல் பாக்’கில் உள்ள மெஸ்களுக்கு சென்றாலே வேலை கொடுப்பார்கள். அங்கே மூன்று வேளை சாப்பாடும் தங்கும் இடமும் நிச்சயம்.அப்படி இருக்கும்போது வேலை கிடைக்கவில்லை என சொல்வது அப்பட்டமான பொய் என தெரிந்தது.

 

நாங்கள் இருவரும் தமிழில் பேசிக்கொண்டிருப்பதை ஒன்றும் புரியாமல் கேட்டுக்கொண்டிருந்த நண்பர் திரு சிவால் எங்களது பேச்சின் இடையில் புகுந்து ‘என்ன சொல்கிறார் இவர்?’ எனக் கேட்டார்.

 

விவரத்தை ஆங்கிலத்தில் அவரிடம் சொன்னதும், அவர் உடனே ‘உங்கள் மொழியில் பேசி உங்களின் அனுதாபத்தை சம்பாதிக்கும் இது கூட ஒரு வழியில் அனுதாபப் பிச்சைதான். இதெல்லாம் ஏமாற்று வேலை என்பதால் ஒரு ரூபாய் கூட தராதீர்கள். இவரை உடனே வெளியேற்றுங்கள்.’ என்றார்.

 

வட இந்திய நண்பர்கள் முன்னால் அவர் மேலும் அழுது, நம்மவர்கள் பற்றி கேலியாக பேச இடங் கொடுக்கக்கூடாது என்பதாலும், அந்த நேரத்தில் 

உடனே சங்கடத்திலிருந்து விடுபடவும் ,அவர் சொல்வது பொய் எனத் தெரிந்தும், ஏதாவது கொடுத்து அவரை வெளியே அனுப்ப நினைத்தேன். (நம்மவர்கள் பற்றி  வட இந்தியர்கள் எப்படி கேலி செய்கிறார்கள் என்பதை அடுத்த பதிவில் எழுதுவேன்.)

 

நான் பணம் கொடுக்க பர்ஸ் எடுத்தபோது என் நண்பர் தடுத்தும், நான் அவரிடம் பத்து ரூபாய் கொடுத்து ‘போய் ஏதேனும் வேலை தேடி கௌரவமாக வாழுங்கள்.’ என்று சொல்லி அனுப்பிவிட்டேன். (அப்போது எனது மாத சம்பளமே ரூபாய் நானூறு தான்.)

 

எனது நண்பர் என்னிடம் ‘ நான் சொல்லியும் பணம் கொடுத்துவிட்டீரே. இந்த ஆள் நிச்சயம் பொய் சொல்லி பணம் கேட்டிருக்கிறான். உம்முடைய பெயர் எப்படி இந்த ஆளுக்குத் தெரிந்தது என கண்டுபிடிக்கிறேன் பார்.’ என்று கூறிவிட்டு கீழே சென்றார்.

 

திரும்பி வந்து ‘கீழே சென்று அங்கிருந்த காவலாளியிடம் இப்போது வந்து போனவர் பற்றி விசாரித்தேன். அவரிடம் இந்த ஆள் இந்த அலுவலகத்தில் ‘மதராசி’ யாராவது வேலை பார்க்கிறார்களா எனக் கேட்டிருக்கிறான். அவருக்கு உம்மைத் தெரியுமாதலால். ஆமாம். ஒருவர் இருக்கிறார். என்றிருக்கிறார்.

 

உடனே அவன் மேலே வந்து நமது ஆய்வகத்தில் முகப்பில் உள்ள ஊழியரிடம் இங்கு வேலை பார்க்கும் மதராசியைப் பார்க்கவேண்டும் என்றதும், என்ன சபாபதியைப் பார்க்கவேண்டுமா? அதோ இருக்கிறார் போங்கள் என அவன் கேட்காமலேயே உமது பெயரைச் சொல்லிவிட்டார். அவன் வந்து உமது பேரை சொல்லி அழுது ஏமாற்றி பணம் பறித்து சென்றுள்ளான். பார்த்தீரா. நான் சொன்னபடியே அந்த ஆள் ஒரு பொய்யன் தான்.’ என்றார்.

 

மேலும் அவர் ‘கீழே உள்ள காவலாளியிடம் இனி யார் வந்து கேட்டாலும் அவர்களை மேலே அனுப்பாமல் எங்களிடம் சொல்லி அனுமதி பெற்றபின்னரே உள்ளே அனுப்பவேண்டும்.’ என நான் சொல்லியிருக்கிறேன் என்றார்.

 

அதற்கு நான், ‘அந்த ஆள் பொய் சொல்கிறான் எனத் தெரியும். பசிக்கிறது என்று சொல்லி அலுவலகத்தில் அழுகிறானே என்று தான் கொடுத்தேன்.’ என்றேன். ‘நீர் ஒரு வினோதமானவர் தான்.’ என சொல்லி சென்றார். 

 

ஒருவேளை அந்த ஆள் வெளியில் இருக்கும்போது கேட்டிருந்தால் கொடுத்திருப்பேனா என்பது சந்தேமே. ஏமாற்றப்படுகிறோம் எனத்தெரிந்தே ஏமாந்தது அங்கேதான். அதற்குப்பிறகு ஏமாறவில்லை.

 

 

        

 தொடரும்