ஏமாற்றுவதும் ஒரு கலைதான்! 26

நமது அண்டை மாநிலத்தில் ஒரு குறிப்பிட்ட குழுமம் ஒரு நிதி நிறுவனத்தை நல்ல முறையில் நடத்தி வந்தது. அந்த நிதி நிறுவனத்தை அதனுடைய நிறுவனர்கள் பல ஆண்டுகள் சிறப்பாக நடத்தி வந்தனர்.கிட்டத்தட்ட 35 ஆண்டுகள் பங்குதாரர்களுக்கு தவறாமல் கணிசமான ஈவுத்தொகையை தந்து வந்தனர்.



அந்த நிறுவனர்களின் மேலாண்மைத் திறனை அந்த மாவட்டத்தில் உள்ளவர்கள் நன்கு அறிந்திருந்ததால் அந்த நிதி நிறுவனத்தில் தாங்களும் பங்குதார்கள் ஆகி தங்களது முழு ஆதரவையும் தந்து அது மென் மேலும் வளர உதவினார்கள்.

ஆனால் அந்த நிறுவனத்திற்கும் சோதனை ஒன்று வந்தது. தனது வணிகத்தை மேலும் பெருக்க மக்களிடமிருந்து வைப்புகளை பெற்ற அந்த நிறுவனம், அதை தொழில் முனைவோருக்கு கடன் கொடுத்து வணிகம் செய்ததோடு மட்டும் இருந்திருக்கலாம். அதோடு வேறு துறையில் கால் பதிக்கவும் விரும்பினார்கள்.

நில உடைமைகள் (Real Estate) துறையில் முதலீடு செய்தவர்கள் அனைவரும் குறுகிய காலத்தில் இலாபம் பார்த்ததால், அந்த நிறுவனத்தை நடத்தியவர்கள் தாங்களும் அதுபோல சம்பாதிக்கலாம் என்று அந்த துறையில் காலடி எடுத்து வைத்ததுதான் அவர்கள் செய்த மிகப் பெரிய தவறு.

முன்பே சொன்னது போல் பொது மக்களிடமிருந்து திரட்டிய வைப்புகளை ஆக்க வளமுடைய தொழிலில் (Productive Business) முதலீடு செய்யாமல் ஊக்க வாணிபத்தில் முதலீடு செய்பவர்களால் ஒருவேளை அவர்கள் முதலீடு செய்துள்ள வணிகம் சந்தையில் சுணக்கமோ அல்லது தொழிலில் மந்த நிலையோ ஏற்பட்டால் நிச்சயம் முதலீட்டார்களுக்கு திரும்ப அவர்களது ‘அசலை’க்கூட தர இயலாது என்பது உண்மை.

மேற்சொன்ன நிகழ்வு தான் அந்த நிறுவனத்திற்கு ஏற்பட்டது. திடீரென நில உடமைகளின் மதிப்பு வீழ்ச்சி அடைந்ததால், அதில் முதலீடு செய்த பணத்தை அந்த நிறுவனத்தால் உடனே எடுக்க முடியவில்லை. அந்த நிறுவனத்தில் கால வரை வைப்பு (Fixed Deposit) வைத்தவர்களில் சிலர் முதிர்வு தேதியில் நிறுவனத்தை அணுகியபோது அவர்களால் அதை திருப்பித் தர இயலவில்லை. அதற்கு பதில் அந்த வைப்புகளை மேலும் சில மாதங்கள் நீட்டிக்க கேட்டுக் கொள்ளப்பட்டார்கள்.

அவ்வளவுதான்.அந்த நிறுவனம் வைப்பு முதிர்வு நாளில் பணத்தைத் திரும்பத் தராமல் முதிர்வு தேதியை நீட்டிக்கிறது என்ற செய்தி வாய்மொழி தகவலாக பரவ ஆரம்பித்ததும் எல்லா முதலீட்டார்களும் நிறுவனத்தை நோக்கி படையெடுக்க ஆரம்பித்துவிட்டார்கள் தாங்கள் முதலீடு செய்துள்ள தொகையைத் திரும்பப்பெற.

இப்படி மக்கள் பணத்தை உடனே திரும்பத்தர நெருக்கடி கொடுக்க ஆரம்பித்ததும் அந்த நிறுவனத்தின் தலைவர் உடனே அந்த மாநில உயர்நீதி மன்றத்தில் நிறுவனத்திற்கு ஏற்பட்டுள்ள நிதி நிலையைக் குறிப்பிட்டு தாங்கள் முதலீட்டார்களை ஏமாற்ற விரும்பவில்லை என்றும் அவர்களது பணத்தை தவணை முறையில் திருப்பித் தருவதாகவும் உறுதிமொழி அளித்து விண்ணப்பித்தார்.

ஆனால் பொது மக்கள் அதை ஏற்றுக் கொள்ளாமல் தினம் அந்த நிறுவனத்தை முற்றுகையிட்டனர். அந்த நிறுவனத் தலைவருக்கு முதலீட்டாளர்களில் பலரை நேரடியாகத் தெரியுமாதலால் தானே நேரே பேசலாம் என எண்ணி அவர் அவர்களிடம் பேச வெளியே வந்தார்.

தங்களுடைய பணம் கிடைக்காத ஆத்திரத்தில் அவர்கள் அவரை இழித்துப் பேசியும், செருப்புக்களை அவர் மேல் விட்டெறிந்தும் தங்கள் கோபத்தை காண்பித்தனர். இத்தனைக்கும் முதலீட்டார்களில் பலரும் அவர்களது குடும்பத்தினரும், அவரது மற்றும் அவரது அண்ணனது உதவியால் வங்கி போன்ற நிதி நிறுவனங்களில் பணி கிடைக்கப்பெற்றவர்கள்.

இதை எதிர்பார்க்காத அவர் மனமுடைந்து வருத்தத்தோடு திரும்பிவிட்டார். மொத்தத்தில் பணம் போட்டவர்களுக்கு முழுதும் திரும்பக் கிடைக்கவில்லை. இதில் இன்னொரு சோகம்(?) என்னவென்றால் 2001 ஆம் ஆண்டில் நாட்டுடைமையாக்கப்பட்ட வங்கிகளில் விருப்ப ஓய்வு பெற்ற பலர் (இதில் அதிகாரிகளும் அடக்கம்) அதிக வட்டிக்கு ஆசைப்பட்டு தங்களுக்கு கிடைத்த ஓய்வூதியப் பணம் முழுவதையும் தாங்கள் பணிபுரிந்த வங்கியில் வைப்புகளாக வைக்காமல் அந்த நிறுவனத்தில் முதலீடு செய்ததுதான்.

முதலீடு மற்றும் நிதி மேலாண்மை போன்றவற்றில் அதிக பரிச்சயம் இல்லாத பொது மக்கள் அதிக வட்டி கிடைக்கிறதென்று முதலீடு செய்வதை அவர்களது அறியாமை காரணம் என எடுத்துக்கொள்ளலாம்.

ஆனால் வங்கியில் பணியாற்றியவர்களுக்கு, திரட்டப்படுகின்ற வைப்புக்களை அவற்றுக்கு தரப்படும் வட்டியோடு வங்கியின் அலுவலக செலவையும் (Overhead Charges) சேர்த்து கடனாக தந்தால் தான், முதலீட்டார்களின் பணத்தை வாக்குறுதி அளித்த வட்டியுடன் திருப்பித்தரமுடியும் என்ற அடிப்படை உண்மை தெரிந்திருந்தும் அதிக வட்டிக்கு ஆசைப்பட்டு முதலீடு செய்ததை என்னவென்று சொல்ல!

துரதிர்ஷ்டவசமாக அந்த ஓய்வு பெற்ற வங்கியாளர்கள் தங்களது ஓய்வுக்குப் பின் கிடைத்ததை சரியாக முதலீடு செய்து மகிழ்ச்சியாக வாழாமல் அந்த நிறுவனம் அதிக வட்டி தருகிறேன் என்றதும் பெற்ற பணம் முழுதையும் தொலைத்துவிட்டு பின்னாட்களில் மாதம் 2000 ரூபாய்க்கும் 3000 ரூபாய்க்கும் கணக்கெழுதும் வேலையில் சேர்ந்தார்கள் என்பதுதான் வேதனையான தகவல்.

நம்மிடம் உள்ள சேமிப்புகளில் 25 விழுக்காட்டை தங்கத்திலும் 25 விழுக்காட்டை அசையா சொத்துகளிலும் 25 விழுக்காட்டை பங்குகளிலும் 25 விழுக்காட்டை வங்கிகளில் வைப்புகளாக முதலீடு செய்யவேண்டும் என நிதி ஆலோசகர்கள் சொல்வார்கள். இது ஒரு பொதுவான விதி மட்டுமே. இந்த விழுக்காடு விகிதம் நபருக்கு நபர் அவர்களது வயது, அவர்களின் மாத வருமானம் போன்ற காரணிகளால் மாறுபடலாம்.

வேறு சில நிகழ்வுகள் வரும் பதிவுகளில்.




தொடரும்