இந்தி திணிப்பு எதிர்ப்பு போராட்டம்.16

திடீரென பல்கலைக்கழக விடுதியை காலி செய்ய சொன்னதும் நானும் அறையை காலி செய்துவிட்டு பேருந்து நிலையம் சென்று விருத்தாசலம் செல்லும் பேருந்தில் ஏறி ஊருக்கு புறப்பட்டேன். எங்களது போராட்டம் காரணமாக பல்கலைக் கழகம் மூடப்பட்டுவிட்டது என்று ஊருக்கு போனவுடன் அப்பாவிடம் சொன்னால் என்ன சொல்வார்களோ என்ற பயம் அப்போது எனக்கில்லை.



அதற்கு காரணம் எங்கள் அப்பா எங்களுக்கு கொடுத்திருந்த முழு சுதந்திரம் தான். தனது பிள்ளைகள் தவறாக எதுவும் செய்யமாட்டார்கள் என்ற நம்பிக்கை எங்கள் அப்பாவிற்கு இருந்தது. எனவே நடந்ததை அப்பாவிடம் சொன்னால் ஒன்றும் சொல்லமாட்டார்கள் என்று எனக்குத் தெரியும்.

மேலும் அன்று அப்பா எங்கள் ஊரில் இல்லை. தஞ்சையில் உள்ள ஆபிரகாம் பண்டிதர் கண் மருத்துவமனையில் கண் அறுவை சிகிச்சை செய்துகொள்ள தஞ்சை அருகே உள்ள பாபநாசத்தில் உள்ள எனது அண்ணன் வீட்டிற்கு சென்றிருந்தார்கள். அப்போது எனது அண்ணன் ஞானப்பிரகாசம் அவர்கள் அங்கு கால் நடை மருத்துவராக பணி புரிந்து வந்தார்.

பேருந்தில் அமர்ந்தவுடன் பகல் முழுதும் வெயிலில் நடந்தும், நின்றும், உட்கார்ந்திருந்ததாலும் ஏற்பட்ட அசதியால் உறங்கிவிட்டேன். விருத்தாசலம் பேருந்து நிலையம் வந்ததும் விழித்துக்கொண்டு இறங்கி, ஊருக்கு செல்லும் பேருந்து இருக்கிறதா என விசாரித்தேன்.

அப்போதுதான் புறப்பட்டுப்போய்விட்டது என கேள்விப்பட்டதும் விருத்தாசலத்திலேயே இரவு தங்கி காலையில் ஊருக்கு செல்லலாம் என எண்ணி அப்போது வழக்கறிஞராக பணியாற்றிக் கொண்டிருந்த எனது உறவினர் வீட்டிற்கு சென்றேன்,

அங்கு வந்திருந்த அத்தான் (எனது அக்கா (பெரியம்மா மகள்) வின் கணவர்) அவர்கள் நான் ஊருக்கு திரும்பியதன் காரணம் கேட்டுவிட்டு, ‘உங்களையெல்லாம் படிக்க அனுப்பித்தால் இப்படித்தான் போராட்டம் நடத்தி நேரத்தை வீணாக்குவீர்களா?’ என்று செல்லமாக கடிந்துகொண்டார். அவரிடம் நடந்த விவரத்தை சொல்லிவிட்டு உறங்க சென்றுவிட்டேன்,

காலையில் எழுந்து ஊருக்கு செல்லும் முதல் பேருந்தில் ஏறி ஊர் சென்றடைந்தேன். அம்மாவும் அப்பாவும் ஊருக்கு சென்றுவிட்டதால் சகோதரிகள் மட்டும் இருந்தார்கள். ஊருக்கு வரும் நாளேடுகள் மூலம் எங்கள் பல்கலைக் கழகத்தில் நடந்த துப்பாக்கி சூடு பற்றியும், அதை கண்டித்து தமிழகத்தில் நடைபெற்று வரும் போராட்டங்கள் பற்றி படித்துக்கொண்டு இருந்தேன்.

எங்கள் பல்கலைக் கழகத்தில் நடந்த துப்பாக்கி சூடு பற்றி செய்தி தெரிந்தவுடன் அடுத்த நாள் தமிழகத்தின் அனைத்து ஊர்களிலும் உள்ள மாணவர்கள் பொங்கி எழுந்து ஊர்வலங்களையும் ஆர்ப்பாட்டங்களை நடத்த தொடங்கிவிட்டார்கள்.

அடுத்த இருவாரங்களில் தமிழகத்தில் கலவரங்கள் அதிகமாக அரசு அதை ஒடுக்க நினைக்க காவல் துறையை ஏவி மாணவர்கள் நடத்திய ஊர்வலங்கள் தடுத்து நிறுத்தியும் தடியடி மற்றும் துப்பாக்கி சூடும் நடத்தியதாலும் நிலைமை மேலும் மோசமாகியது. அதனால் தமிழகத்தில் இருந்த கல்வி நிலையங்கள் அனைத்தும் காலவரையின்றி மூடப்பட்டன.

போராட்டத்தின் போது இரயில் நிலையங்கள், மய்ய அரசு அலுவலகங்களில் இருந்த பெயர்ப் பலகைகளில் உள்ள இந்தி எழுத்துக்களை தார்பூசி அழித்தும் சில இடங்களில் கொளுத்தியும் சில இடங்களில் தந்திக் கம்பங்களை வெட்டிச்சாய்த்தும் இரயில் தண்டவாளங்களைப் பெயர்த்தும் மாணவர்கள் தங்களின் கோபத்தை வெளிப்படுத்தினர்.

ஆனால் அப்போது இருந்த முதல்வர் திரு பக்தவத்சலம் அவர்கள்
மாணவர்களின் அந்த போராட்டத்தை ஒரு உணர்ச்சி பூர்வ போராட்டமாக பார்க்காமல் சட்டம் ஒழுங்கு என்ற கோணத்தில் பார்த்து போராட்டத்தை அடக்க துணை இராணுவத்தை வரவழைத்தார். அவர்களின் கடும் நடவடிக்கைகள் காரணமாக மாணவர்களோடு பொது மக்களும் சேர்ந்துகொண்டு போராட்டத்தை தீவிரப்படுத்தினர்.

காவல் துறையினர் இரவிலே கல்லூரி விடுதிகளில் நுழைந்து உறங்கிக் கொண்டிருந்த மாணவர்களையும் அடித்து இழுத்து சிறை செய்தனர். அப்போது மாணவர்களைப் பார்க்க வந்து இரவில் அங்கு தங்கியிருந்த மாணவர்களின் உறவினர்கள் கூட தாக்கப்பட்டனர்.

சென்னை கல்லூரி ஒன்றில் தனது மகனைப் பார்க்க வந்து தங்கியிருந்த ஒரு இராணுவ உயர் அலுவலர் இது குறித்து கூட அப்போது நாளிதழில் அஞ்சல் எழுதியிருந்தார். அந்த சமயத்தில் பல்லாயிரம் மாணவர்கள் கைது செய்யப்பட்டு சிறையில் அடைக்கப்பட்டனர்.

அப்படி சிறையில் அடைக்கப்பட்டுள்ள மாணவர்களுக்கு சரியான உணவு கூட தரப்படுவதில்லை என அறிந்து, அது பற்றி முதல்வரிடம் ஊடகவியலார்கள் கேட்டதற்கு அப்போதைய முதல்வர் கிண்டலாக ‘பின்ன என்ன சிறையில் பிரியாணியா போடுவார்கள்? என்று சொன்னதுமல்லாமல், தன்னை சந்திக்க வந்த மாணவர்களின் சார்பாளர்களையும் (Representative) சந்திக்க மறுத்து மேலும் மாணவர்களின் உசுப்பிவிட்டார்.

தொடரும்