தொடரும் பயணங்கள் – தொடர் பதிவு

எனது பள்ளிப் பருவத்திலும், கல்லூரி நாட்களிலும் பின்னர் மாநில அரசின் வேளாண்மைத்துறையிலும் மற்றும் மய்ய அரசின் பொதுத்துறை நிறுவனமான தேசிய விதைக் கழகத்திலும், நாட்டுடைமையாக்கப்பட்ட சிண்டிகேட் வங்கியிலும் பணி புரிந்தபோது மேற்கொண்ட பயணங்கள் அநேகம்.



அதனால் தான் என்னவோ ‘எனது எண்ணங்கள்’ பதிவர் நண்பர் திரு தி. தமிழ் இளங்கோ அவர்கள் என்னை பயணங்கள் முடிவதில்லை என்ற கேள்வி பதில் கொண்ட தொடர் பதிவை எழுத பணித்திருக்கிறார் போலும்.

இந்த தொடர் பதிவு என்ற சங்கிலித் தொடர் பதிவு எழுத பதிவர்களை அழைக்கும் வழக்கம் 2011 ஆம் ஆண்டில் ஆரம்பமானபோது ,அவைகளை படித்து இரசித்துக் கொண்டிருந்த என்னை தொடர் பதிவை எழுத திரு சென்னை பித்தன் அவர்கள் அழைத்ததால் நான் எழுதிய முதல் தொடர்பதிவு நண்பேண்டா என்ற என்ற தொடர் பதிவு தான்.

பின்னர் அவரது அழைப்பின் பேரில் முத்தான மூன்று மற்றும் மழலை உலகம் மகத்தானது என்ற தொடர் பதிவுகளையும், மின்னல்வரிகள் திரு பால கணேஷ் அவர்கள் அழைப்பை ஏற்று மீண்டும் பள்ளிக்குப் போகலாம் என்ற தொடர் பதிவையும் எழுதியுள்ளேன்.

இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு நண்பர் திரு குட்டன் அவர்களின் அழைப்பின் பேரில் எனது முதல் கணினி அனுபவம் பற்றிய தொடர் பதிவையும், வலைச்சித்தர் திரு திண்டுக்கல் தனபாலன் அவர்களின் அன்புக்கட்டளையை ஏற்று முதல் பதிவின் சந்தோசம் என்ற தொடர் பதிவையும் எழுதினேன்.

பிறகு ஓராண்டு காலம் கழித்து திரு மதுரைத்தமிழன் அவர்கள் அந்த பழக்கத்தை திரும்பவும் ஆரம்பித்து வைத்து திரு சொக்கன் சுப்ரமணியம் அவர்களை அழைக்க அவர் அபுதாபியில் இருக்கும் நண்பர் தேவக்கோட்டை திரு KILLERGEE அவர்களை அழைக்க அவர் என்னை தொடர் பதிவிட அழைக்க நான் கடைசியாக எழுதிய தொடர் பதிவு என்னைக் கேட்டால்? என்பதாகும்.

திரும்பவும் நண்பர் தேவக்கோட்டை திரு KILLERGEE அவர்கள் என்னை கனவில் வந்த காந்தி என்ற தலைப்பில் தொடர் பதிவிட அழைக்க நான் கடைசியாக எழுதிய தொடர் பதிவு கனவில் வந்த காந்தி தான்.

மீண்டும் நண்பர் தேவக்கோட்டை திரு KILLERGEE அவர்கள் என்னை கடவுளைக் கண்டேன் என்ற தலைப்பில் தொடர் பதிவிட 2015 ஆம் ஆண்டு நவம்பர் திங்கள் 12 ஆம் நாள் பணித்திருந்தார். நான் அந்த பதிவை எழுதுவதாக வாக்களித்தபோதும் இதுவரை எழுதவில்லை. அவர் என்னை மன்னிக்க வேண்டுகிறேன். கூடிய விரைவில் நிச்சயம் எழுதுவேன்

நண்பர் திரு தி தமிழ் இளங்கோ அவர்கள் என்னை பயணங்கள் முடிவதில்லை என்ற தலைப்பில் தொடர் பதிவிட அழைத்தாலும் பதிவின் தலைப்பை தொடரும் பயணங்கள் என்று மாற்றியே எனது பதில்களைத் தந்திருக்கிறேன்.

1.பயணங்களில் ரயில் பயணம் எப்போதும் அலாதி தான். உங்கள் முதல் ரயில் பயணம் எப்போது என நினைவிருக்கிறதா?

விருத்தாசலம் இரயில் சந்திப்பிலிருந்து மேட்டூருக்கு எங்கள் அப்பா அம்மாவுடன் சென்ற எனது முதல் இரயில் பயணம் இன்னும் பசுமையாய் நினைவில் நிற்கிறது. அப்போது நான் (1952 ஆம் ஆண்டு) மூன்றாம் வகுப்பு படித்துக்கொண்டு இருந்தேன்.எனது மூத்த அண்ணன் திரு மகாலிங்கம் அவர்கள் மேட்டூரில் புனல் மின் நிலையத்தில் இளநிலை பொறியாளராக பணியாற்றிக்கொண்டு இருந்தார். அவரைப் பார்க்க எங்கள் ஊரான தெற்கு வடக்குப் புத்தூரிலிருந்து மாட்டுவண்டியில் விருத்தாசலம் இரயில் சந்திப்பு சென்று அங்கிருந்து இரவு இரயிலில் சேலம் செல்லும் இரயிலில் சென்றோம். இரவு நேரமாதலால் ஒன்றையும் பார்க்க முடியவில்லை. அப்பா மேட்டூருக்கு இரயில் பயணச் சீட்டு எடுத்திருந்தார்கள். ஆனால் நாங்கள் மறு நாள் காலை சேலம் சந்திப்பை அடையுமுன்பு அங்கிருந்து மேட்டூர் செல்லும் இணைப்பு இரயில் புறப்பட்டுவிட்டது. வேறு வழியின்றி மேட்டூருக்கு பேருந்தில் பயணிக்க வேண்டியதாயிற்று. அப்போது நான் இரயிலில் தான் செல்ல வேண்டும் என்று அடம் பிடித்து அழுதது நினைவில் இருக்கிறது.

2.மறக்கமுடியாத மகிழ்ச்சியான பயணம் எது?

மறக்கமுடியாத மகிழ்ச்சியான பயணம் என்றால் அரியலூரில் 1955 ஆம் ஆண்டு இரண்டாம் படிவம் (7 ஆம் வகுப்பு) படித்துக் கொண்டிருந்தபோது வகுப்பு மாணவர்களோடு கல்லணைக்கு இன்பச் சுற்றுலா சென்றதுதான். பள்ளி ஏற்பாடு செய்திருந்த அந்த பயணத்தில் இரு ஆசிரியர்கள் உடன் வர அரியலூரிலிருந்து இலால்குடி வரை இரயிலில் சென்று இரவு இலால்குடி உயர்நிலைப்பள்ளியில் தங்கி காலையில் நடந்தே கல்லணை சென்று வந்தோம்.

மாலை 6 மணிக்கு புறப்பட்ட இரயிலில் சக மாணவர்களோடு சிரித்து பேசிக்கொண்டு இருந்ததும், டால்மியாபுரம் என்கிற கல்லக்குடி பழங்கானத்தம் என்ற இரயில் நிலையம் அடைந்ததும் அதன் அருகில் இருந்த பசுங்காரை தொழிற்சாலை (Cement Factory) முழுதும் ஒளிர்ந்துகொண்டிருந்த மின் விளக்குகளை பார்த்து அதிசயித்ததும், மறு நாள் கல்லணையை சுற்றிப்பார்த்துவிட்டு காவிரியில் ஆசிரியர்களின் மேற்பார்வையில் குளித்துவிட்டு திரும்பவும் நடந்தே இலால்குடி வந்து இரயிலேறி அரியலூர் வந்ததும் என்னால் மறக்க முடியாத பயணம்.

ஆனால் இதைவிட என்னால் மறக்கமுடியாத பயணம் ஒன்று உண்டென்றால் நான் மேற்கொண்ட குதிரைப்பயணம் தான். 1967 ஆம் ஆண்டு தேசிய விதைக் கழகத்தில் (National Seeds Corporation Ltd.) கர்நாடக மாநிலத்தில் (அப்போது மைசூர் மாநிலம்) உள்ள ரெய்ச்சூர் மாவட்டத்தில் உள்ள சிந்தனூர் என்ற ஊரில் பணியாற்றியபோது, அண்டை மாவட்டமான கலபுரகி யில் (அப்போதைய பெயர் குல்பர்கா) இருக்கும் சேடம் என்ற ஊருக்கு அருகே உள்ள ஒரு சிற்றூரில் பயிரிடப்பட்டிருந்த வீரிய மக்காச் சோள விதைப்பண்ணையை பார்வையிட சென்றேன், (வீரிய விதைகளுக்கு சான்று அளிக்கும் (Hybrid Seed Certification) பணியில் அப்போது இருந்தேன்.)

சிந்தனூலிருந்து காலை அரசுப் பேருந்தில் புறப்பட்டு ரெய்ச்சூர் வழியாக 238 கிலோ மீட்டர் தொலைவில் இருந்த குல்பர்கா சென்று அங்கு திரும்பவும் பேருந்து மூலம் 50 கிலோ மீட்டர் தொலைவில் இருந்த சேடம் என்ற ஊரை அடையும்போது மாலை ஆகிவிட்டது.

அங்கிருந்த அரசு வேளாண் அலுவலர் நான் செல்லவேண்டிய ஊருக்கு பேருந்து வசதி இல்லாததால் தனது அலுவலக ‘ஜீப்’பை தந்துதவினார். அந்த ஜீப் ஓட்டுனர் என்னை அந்த பண்ணையில் இறக்கிவிட்டு சேடத்திற்கு திரும்பிவிட்டார். நான் அந்த பண்ணையை பார்த்து எனது அறிக்கையை எழுதிவிட்டு திரும்ப சிந்தனூர் செல்லவேண்டும் என்றதற்கு அந்த பண்ணையின் விவசாயி 5 கிலோ மீட்டர் தொலைவில் உள்ள Shahabad இரயில் நிலையம் சென்று Wadi இரயில் சந்திப்பு சென்று ரெய்ச்சூர் போய் சிந்தனூர் செல்லலாம் என்றார்

அதற்குள் இருட்டத் தொடங்கிட்டது. எப்படி செல்வது என யோசித்தபோது Shahabad இரயில் நிலையம் செல்ல அவர் தனது குதிரையை தருவதாக சொன்னார். எனக்கு ‘குதிரையில் பயணித்து பழக்கமில்லை’ என்று சொன்னதிற்கு ‘கவலை வேண்டாம். எனது குதிரை சாதுவானது. எனது ஆளும் கூடவே வருவார். மேலும் நிலவொளி இருப்பதால் பயமில்லாமல் நீங்கள் பயணிக்கலாம்.’ என்றார்.

அவரிடம் விடை பெற்றுக்கொண்டு தயங்கிக்கொண்டே குதிரையங்கவடி (Stirrup) யில் கால் வைத்து கஷ்டப்பட்டு ஏறி சேணத்தில் அமர்ந்தேன். அந்த உதவியாளர் லகானை (Rein) பிடித்துக்கொள்ள எனது குதிரை சவாரி தொடங்கியது. நான் நினைத்தது போல் அது என்னை கீழே தள்ளவில்லை. சிறிது தூரம் சென்றதும் அவர் அந்த லகானை என்னிடம் கொடுத்துவிட்டு கூடவே நடந்து வந்தார்.

அதற்குப் பிறகு நடந்ததுதான் வேடிக்கை. நன்றாக சாலையில் சென்றுகொண்டிருந்த அந்த குதிரை திடீரென அந்த சிற்றூர் சாலையை விட்டிறங்கியது. என்ன நடக்குமோ என நான் பயந்துபோனேன். ஆனால் அது அமைதியாக அருகில் பயிரிட்டிருந்த கொண்டை கடலை (Bengal Gram) பயிரை மேயத் தொடங்கிவிட்டது.

உடனே அந்த உதவியாளர் வந்து அதை தாஜா செய்து சாலைக்கு கொண்டுவந்ததும் சிறிது தூரம் சாலையில் சென்றுவிட்டு திரும்பவும் வயலில் இறங்கிவிட்டது. இப்படியே 5 கிலோ மீட்டர் தொலைவு வரை அது வயலில் இறங்கி பயிரை மேய்வதும் பின்னர் சாலைக்கு வருவதுமாக இருக்க நானும் அப்போதெல்லாம் பந்தயக்குதிரை ஓட்டுபவர் போல் முன்னால் சாய்ந்து விழாமல் இருந்து ஒரு வழியாக ஒரு மணி நேர பயணத்திற்குப் பின் இரயில் நிலையம் சென்றடைந்தேன். பின்னர் இரயில் ஏறி ரெய்ச்சூர் வந்து பின்னர் பேருந்தில் ஏறி சிந்தனூர் வந்து விட்டேன். இன்று வரை அந்த குதிரைப் பயணம் தான் என்னால் மறக்க இயலாத பயணம்.

3.எப்படி பயணிக்கப் பிடிக்கும்?

அலுவலக பணியாக செல்லும்போது தனியாகவே பயணிக்க வேண்டியிருக்கும். இரயிலிலோ பெருந்திலோ செல்லும்போது சன்னல் ஓர இருக்கையைத்தான் விரும்புவேன்.

4.பயணத்தில் கேட்க விரும்பும் இசை

பயணத்தின் போது இசை கேட்பதில் விருப்பம் இருப்பதில்லை.

5.விருப்பமான பயண நேரம்

கூடியவரை இரவுப் பயணம் தான் பிடிக்கும். ஏனெனில் பகல் நேரத்தை பயணத்தில் வீணாக்க விரும்புவதில்லை.

6.விருப்பமான பயணத்துணை.

சில பயணங்களுக்கு தனியே செல்ல வேண்டியிருக்கும் எனவே துணிவே துணை!

7.பயணத்தில் படிக்கவிரும்பும் புத்தகம்?

பகலில் பயணம் செய்ய வேண்டியிருந்தால் கல்கியின் நாவல்கள் போன்று ஒன்றை கொண்டு செல்ல விருப்பம்.

8.விருப்பமான ரைட் அல்லது டிரைவ்?

அப்படி ஏதும் இல்லை.

9.பயணத்தில் நீங்கள் முணுமுணுக்கும் பாடல்?

முன்பெல்லாம்( இளைஞனாக இருக்கும்போது ) ‘மன்னிக்க வேண்டுகிறேன்.’ என்ற பாடல். இப்போது அந்த பழக்கம் இல்லை.

10.கனவுப் பயணம் ஏதாவது ?

ஒழுங்குக்கும் கட்டுப்பாடிற்கும் பெயர் போன சிங்கப்பூர் நகரை பார்க்கவேண்டும் என்ற ஆசை 2004 ஆம் ஆண்டுக்கு முன் இருந்தது. 2004 ஆம் ஆண்டில் அந்த ஊரைப் பார்த்து விட்டதால் இப்போது எதுவும் இல்லை.

நண்பர் திரு தி, தமிழ் இளங்கோ அவர்கள் கேட்டுக்கொண்டபடி இதோ பதிவிட்டுவிட்டேன். திரு தி.தமிழ் இளங்கோ அவர்கள் சொன்னதுபோல் தொடர் பதிவிட நண்பர்கள் தயங்குவதால் நான் யாரையும் அழைக்கப் போவதில்லை.