மறக்கமுடியாத பொன்விழா சந்திப்பு! 18

தஞ்சை அரண்மனையில் உள்ள அரசவை மண்டபத்தில் (King’s Royal Court) அமைந்துள்ள தஞ்சாவூர் கலைக்கூடம் என அழைக்கப்படும் இராஜராஜ சோழ கலைக்கூடத்தைப் பார்க்க அனைவரும் நண்பர் முருகானந்தம் வழிகாட்ட உள்ளே சென்றோம்.

மண்டபத்தின் நுழைவாயில்

உள்ளே நுழைந்ததும் அழகான சிற்பங்கள் மற்றும் வண்ண ஓவியங்கள் தீட்டப்பட்ட மேற்கூரையுடன் கூடிய பிரமாண்டமான தர்பார் மண்டபத்தைக் கண்டோம்.அங்கே கைகூப்பி அனைவரையும் வரவேற்றுக் கொண்டு இருக்கும், இரண்டாம் சரபோஜி மன்னரின் (King Serfoji II) கம்பீரமான பளிங்கு சிலையைக் கண்டோம்.

தர்பார் மண்டபத்தின் குவிந்த கூரை
(நண்பர் அய்யம்பெருமாள் அவர்களின் துணைவியார் திருமதி சகுந்தலா அய்யம்பெருமாள் எடுத்த படங்கள் இவை)

மண்டபத்தின் முழுத்தோற்றம் – நன்றி கூகிளாருக்கு

இரண்டாம் சரபோஜி மன்னரின் சிலை

மராத்திய மன்னர்களில் புகழ் வாய்ந்தவரான இரண்டாம் சரபோஜி மன்னர் தமிழ்,தெலுங்கு,உருது, வடமொழி (சமஸ்கிருதம்), ஃபிரெஞ்சு, ஜெர்மன், டேனிஷ், கிரேக்கம், டச்சு மற்றும் இலத்தீன் ஆங்கிலம் போன்ற மொழிகளில் புலமையுடைவராம்.

இவரது காலத்தில்தான், தமிழகத்தில் முதல் விலங்குகள் பூங்கா (Zoo) நிறுவப்பட்டதாம். கல்விச் சீர்திருத்தம், ஆளுகை (Administration) சீர்திருத்தம் மற்றும் சமுதாய சீர்திருத்தங்களில் இவர் ஆற்றிய பங்கு அளப்பரியது. தஞ்சைக்கு புதை வடிகால் (Underground Drainage) கொண்டு வந்ததும் இவரே.

இவர் கண் புரை (Cataract) அறுவை சிகிச்சை கூட செய்திருக்கிறாராம். ‘தனவந்த்ரி மகால்’ என்ற மூலிகை ஆராய்சி நிறுவனத்தை நிறுவியதும், நாயக்கர்கள் நிறுவிய சரஸ்வதி மகால் நூலகத்தை மேம்படுத்தியதும், பல அன்னசத்திரங்கள் அமைத்ததும், கோவில்களுக்கு திருப்பணி செய்தலும் போன்ற எண்ணற்ற நற்பணிகளை இவர் மேற்கொண்டதால் இவர் மக்களின் அரசராக இருந்திருக்கிறார்.

இராஜராஜ சோழனுக்குப் பிறகு தஞ்சையை ஆண்ட சிறந்த மன்னர் இவர்தான் என்பது வரலாற்று ஆசிரியர்களின் கணிப்பு.

இவரைப் பற்றிய நினைவுகளில் மூழ்கியிருக்கும்போது இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு மராத்திய நண்பர் ஒருவர் “மராத்தியர்கள் தஞ்சையை ஆண்டபோது சாம்பாரை தமிழகத்திற்கு அறிமுகப்படுத்தினார்கள் என்பது உண்மையா?” என்று என்னைக் கேட்டது நினைவுக்கு வந்தது.

அவர் அப்படி கேட்டதற்கு காரணம் செவி வழி வந்த ஒரு கதைதான். 17 ஆம் நூற்றாண்டில் தஞ்சையை ஆண்ட மராத்திய மன்னர் ஷாகுஜி, ஒருதடவை தலைமை சமையல்காரர் இல்லாதபோது பச்சை பருப்புக்கு பதில் துவரம்பருப்பு போட்டு அதில் புளியை சேர்த்து தால் எனப்படும் பருப்பு தயாரித்து பார்த்தாராம். அதுதான் சாம்பார் என அழைக்கப்பட்டது என்கிறது அந்த கதை.

இது குறித்து மராத்திய நண்பருக்கு சான்றுடன் பதில் சொல்ல இணையத்தை நாடியபோது எனக்கு கிடைத்த தகவல்.

“சாம்பார் என்றும் சாம்பரம் என்றும் அழைக்கப்படும் இந்த உணவு வகை தமிழகத்தில் பிறந்த ஒரு அறுசுவை உணவு என்பது “அமுதுபடி கறியமுது பல சம்பாரம் நெய்யமுதுள்ப்பட தளிகை ஒன்றுக்கு பணம் ஒன்றாக,” என்ற 1530 C.E ஆம் ஆண்டின் தமிழக கல்வெட்டு பதிவின் வாயிலாக தெரிய வருகிறது.

(South Indian Inscriptions, IV, 503, 1530 CE, Srirangam Temple, East Wall, Second Prakara, a Nayak Era Gift to Sri Ranga Natha)

தஞ்சை மராத்தியர்கள் வசம் வந்ததே கி.பி 1674 ஆம் ஆண்டுதான். மேலே உள்ள கல்வெட்டுத் தகவல்படி கி.பி 1530 ஆம் ஆண்டிலேயே சாம்பார் தமிழ்நாட்டு உணவாக இருந்திருக்கும்போது சாம்பார் தஞ்சை மாராட்டியர்களால் தான் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது என்பதை முற்றிலும் மறுத்து கூறலாம்.

மராட்டிய மாநிலத்தில் வெறும் பருப்பை ‘தால்’ என கூறி உண்ணும் பழக்கமே இன்று வரை உள்ளது அங்கு சாம்பார் என்ற சொல்லே கிடையாது.

தமிழில் சாம்பு என்றால் குறைத்தல் அரைத்தல் என்று பொருள். அரைத்த தேங்காய் அல்லது தானியங்கள் என்று கூறலாம். எனவே சாம்பார் என்பது தஞ்சை வாழ் மராத்தியர்களின் உணவு என்ற கருத்திலிருந்து முற்றிலும் விலகி நின்று தமிழர்களின் பூர்வீக உணவு என்பதை இந்த கல்வெட்டு ஆணித்தரமாக சொல்கிறது.”

இந்த சான்றை சுட்டிக்காட்டி என நண்பரிடம் சாம்பார் தமிழ் நாட்டில் மராத்தியர்கள் வருமுன்னேரே இருந்திருக்கிறது என்று சொன்னபோது அவருக்கு என்னவோ போல் ஆகிவிட்டது.

சாம்பார் நினைவுகளிலிருந்து மீண்டு கலைக்கூடத்தில் உள்ள தொல்பொருள் சின்னங்களைப் பார்க்க சென்றேன்.


தொடரும்