நினைவோட்டம் 60

விருத்தாசலத்தில் என் அண்ணனுடன் தங்கி படித்த
போது அடிக்கடி திரைப்படம் பார்க்க அனுமதிக்க
மாட்டார். மிகவும் கண்டிப்பானவர் என்பதால்
காலாண்டு,அரையாண்டு மற்றும் வருடாந்திர
தேர்வுகள் முடிந்தவுடன் தான் திரைப்படம்
பார்க்க அனுமதிப்பார்.

ஒன்பதாம் வகுப்பு தேர்வுகள் முடிந்து பார்த்த
படங்கள் வணங்காமுடி&வஞ்சிக்கோட்டை
வாலிபன் ஆகியவை.சிலசமயம் அம்மா
சிபாரிசின் பேரிலும்,சில படங்களுக்கு
அனுமதித்திருக்கிறார்.

அப்படிப்பார்த்த படங்கள் யார் பையன்,முதலாளி
ஆகியவை.அவரே சிலசமயம் அவரது எழுதப்படாத
விதிகளை மீறி அனுமதி தந்த,து புதையல்,பதிபக்தி
மற்றும் ஜனக் ஜனக் பாயல் பாஜே ஆகிய
படங்களுக்கு.

பத்தாம் வகுப்பில் 7 படங்களும், பள்ளி இறுதி
ஆண்டில் 4 படங்களும் பார்த்திருக்கிறேன்.(அந்த
படங்களின் பெயர்கள் நினைவில் இருந்தாலும்
அவைகளை இங்கே எழுதாமல் விடுகிறேன்)

அப்போதெல்லாம் சக மாணவர்கள் திரைப்படம்
பார்த்துவிட்டு வந்து வகுப்பில் சொல்லும்போது
நம்மால் பார்க்க இயலவில்லையே என
நினைத்ததுண்டு.

ஒருவேளை அப்படி நிறைய படங்கள்
பார்த்திருந்தால்,எனது கவனம் சிதறி,தேர்வில்
நல்ல மதிப்பெண்கள் பெற்று வெற்றி
பெற்றிருக்கமாட்டேன்.அண்ணன் அப்படி
அனுமதிக்காததும் நன்மைக்குத்தான் என
இப்போது நினைக்கிறேன்.

ஆனால் பின்னாட்களில் திருச்சியில் புகுமுக
வகுப்பு வகுப்பு படித்தபோது பார்த்த படங்கள்
20க்கு மேலும், அண்ணாமலைப் பல்கலைக்
கழகத்தில் நான்காண்டுகள் படித்தபோது பார்த்த
திரைப்படங்கள் (பல்கலைக்கழக திறந்தவெளி
அரங்கில் பார்த்த படங்கள் நீங்கலாக) 80க்கு
மேலும் இருக்கும்.

வழக்கம்போல் S.S.L.C தேர்வு முடிந்த அன்று
என் அண்ணன் திரைப்படம் பார்க்க அனுமதி
தந்ததும், நான் பார்த்தது விருத்தாசலம்
இராஜராஜேஸ்வரி திரை அரங்கில்
ஓடிக்கொண்டிருந்த, மறைந்த சிரிப்பு நடிகர்
சந்திரபாபு அவர்கள் நடித்த சகோதரி என்ற
திரைப்படம்.இரவுக்காட்சிக்கு வகுப்பு நண்பர்
திரு கண்ணன் அவர்களுடன் சென்றது
நினைவுக்கு வருகிறது.

படம் முடிந்து நண்பர் கண்ணனிடம் விடைபெற்று
வீட்டிற்கு வந்து படுத்தேன்.முதல் நாளே
அண்ணன் நாளை நீ ஊருக்கு போகலாம் என்று
சொல்லியிருந்ததால் விடியற்காலை 5 மணிக்கு
எழுந்து ஊருக்கு செல்ல ஆயத்தமானேன்.

தேர்வை முடித்து ஊருக்கு செல்கிறோமே என்ற
மகிழ்ச்சி இருந்தாலும் ஏனோ ஒரு இனம் புரியாத
சோகம் இருந்தது உண்மை.

(மூன்றாண்டு காலம் அண்ணனின் கண்டிப்பில்
வளர்ந்தாலும்,எனது எண்ணப்படி நான் சுதந்திரத்தை
இழந்ததாக நினைத்திருந்தாலும்,அவர் கண்டிப்பாக
இருந்தது நான் நன்றாக படிக்கவேண்டும்
என்பதற்காகத் தான் என்று இப்போது
புரிகிறது.)

‘போய் வருகிறேன்’என அண்ணனிடம் சொல்லிவிட்டு
வீட்டுக்கு அருகே இருந்த பேருந்து நிறுத்தத்தில்
வந்து ஊருக்கு போகும் பேருந்துக்காக
காத்திருந்தேன்.

பேருந்து நிலையத்திலிருந்து செல்லும் பேருந்துகள்
நாங்கள் தங்கியிருந்த வீட்டுக்கு அருகே உள்ள
தெற்கு வீதி வழியே தான் செல்லும்.

அப்போது எங்கள் ஊருக்கு நேரடிப் பேருந்து கிடையாது.
விருத்தாசலத்திலிருந்து பெண்ணாடம் செல்லும்
பேருந்தில் ஏறி குறுக்கு ரோடு என சொல்லப்படும்
கருவேப்பிலங்குறிச்சியில் இறங்கி சுமார் 3 கி.மீ
நடந்துதான் எங்களது ஊரான தெ.வ புத்தூரை
அடையவேண்டும்.

பேருந்து வந்ததும் ஏறி,குறுக்கு ரோடில் இறங்கி
ஊரை நோக்கி நடந்தேன்,மனதில் ஏதோ
சாதித்ததுபோன்ற நினைப்புடன்!

வீட்டை அடைந்த போது அப்பா இல்லை.
‘எங்கே?’ எனக்கேட்டபோது நெல் அறுவடையாகி
வந்திருப்பதால், அப்பா போரடி என நாங்கள் அழைத்த
களத்து மேட்டில் இருப்பதாக அம்மா சொன்னார்கள்.

வயலில் நெல் அறுவடைசெய்ததும் நெற்கதிர்
கட்டுகளையெல்லாம் எங்களது களத்து மேட்டுக்கு
கொண்டு வந்து வைத்து அவைகளை அடித்து
நெல்லைப் பிரித்து,தூற்றி மூட்டையில் கட்டி
வீட்டுக்கு கொண்டு வரும் வரை அப்பா இரவில்
அங்கேயே தங்கிவிடுவார்கள்.

காப்பி குடித்துவிட்டு நேரே அங்கே சென்றேன்.அப்பா
என்னைப்பார்த்ததும் ‘தேர்வை எப்படி எழுதியிருக்கிறாய்?’
எனக்கேட்டார்கள்.‘நன்றாக எழுதியிருக்கிறேன்’ என
சொல்லிவிட்டு,அப்பாவிடம் ‘நீங்கள் வீட்டுக்குபோய்
வாருங்கள். நான் காவலுக்கு இருக்கிறேன்.’என்றேன்.

சுமார் ஒரு வாரம் இரவைத்தவிர, பகலில் அங்கு
இருந்து நெல் வீட்டுக்கு வரும் வரை அப்பாவுக்கு
உதவியாக இருந்தேன்.

விடுமுறை சுமார் 3 மாதம் என்பதால் அம்மா
என்னை ‘பெரியம்மா ஊருக்கு போய்வாயேன்.
அக்காவும் சந்தோஷப்படுவாள்’ என்றார்கள்.
நானும் அப்போதைய திருச்சி மாவட்டத்தில்
(இப்போது அரியலூர் மாவட்டம்) இருந்த
என் பெரியம்மாவின் ஊரான கோமான்
என்ற ஊருக்கு கிளம்பினேன்.


நினைவுகள் தொடரும்


வே.நடனசபாபதி