ஏமாற்றுவதும் ஒரு கலைதான்! 9

 

தொலைபேசியில் என்னை கூப்பிட்டு எங்கள் Boss குரலில் பேசி தனது 

மைத்துனருக்கு பணம் தர சொன்னவர் போலியானவர் என்பதை எப்படி கண்டுபிடித்தேன் என்ற கேள்வியுடன் சென்ற பதிவை முடித்திருந்தேன்.  

 

தொலைபேசியில் பேசியவர் போலியானவர் என்பதை அறிந்துகொள்ள 

எனக்கு உதவிய துப்புகள் (Clues) இரண்டு. ஒன்று எனது Boss 

தொலைபேசியில் வழக்கமாக பேசும் தனிப்பாங்கு (Mannerism). 

இன்னொன்று இந்த நிகழ்வு நடப்பதற்கு முன் தினத்தாளில் வந்த 

ஒரு செய்தி.

 

அந்த நபர் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது எனக்கு ஏற்பட்ட சந்தேகப் 

பொறியால் இந்த இரண்டும் சடேரென நினைவுக்கு வந்தது. அதனால் 

அவரை சந்தேகப்பட்டு ‘நீங்கள் எங்கள் DGM தானா? சந்தேகமாக 

இருக்கிறது. நீங்கள் யார்? எங்கிருந்து பேசுகிறீர்கள்?’  என்றதும் 

அவர் ‘என்னை நம்பவில்லையா? என சொல்லிவிட்டு தொலைபேசி

இணைப்பை துண்டித்துவிட்டார்.

 

வழக்கமாக எங்கள் Boss எப்போது பேசினாலும் ‘வணக்கம். சபாபதி. 

நான் -------(அவரது பெயரைச் சொல்லி) பேசுகிறேன். எப்படியிருக்கிறீர்கள்? 

குடும்பத்தில் அனைவரும் நலந்தானே? என விசாரித்துவிட்டுத்தான் 

மற்ற விஷயங்களை பேச ஆரம்பிப்பார். ஆனால் இந்த நபரோ 

தொலைபேசியை எடுத்ததும் இது சிண்டிகேட் வங்கியின் மெயின் 

பிராஞ்ச் கிளையின் மேலாளர் வீடு தானே?’ என்று கேட்டுவிட்டு, 

அதற்கு நான் ‘ஆமாம்.’ என்றதும், ‘நான் DGM(O) பேசறேன்.’என்றார்.

 

நான் ‘ஆமாம்.’ என்று சொன்னதுமே அவர் உண்மையிலேயே எனது 

Boss ஆக இருந்திருந்தால் வழக்கமான பாணியில் பேசியிருக்கவேண்டும். 

அவரது குரல் அச்சு அசலாக எங்கள் Boss பேசுவதுபோல் இருந்தாலும், 

வழக்கமான பாணியில் நேரடியாக தனது பெயரை சொல்லாமல் 

‘நான் DGM(O) பேசறேன்.’ என்று சொன்னது சந்தேகத்தை உண்டாக்கியது.

 

மேலும்  துணைப் பொதுமேலாளர் பதவியை தற்காலிகமாக 

ஏற்றிருப்பவர்கள் தங்களது சார்நிலை ஊழியரிடம் பேசும்போது தங்களை 

DGM(O) என்று சொல்லி அறிமுகப்படுத்திக் கொள்ள மாட்டார்கள்.ஏனெனில்

அவர்கள் வகிப்பது  ஒரு தற்காலிக பதவி மட்டுமே. மேலும் அவர்கள் 

தங்களை யாரென்று இனம் காட்டிக்கொள்ளும்போது அவர்களது பதவியின் 

பெயரை சொல்ல வேண்டியதில்லையே. ஏனெனில் அவர்கள் எந்த 

பதவியில் இருக்கிறார்கள்  என்பது தான் அவர்களது சார்நிலை 

ஊழியர்களுக்குத் தெரியுமே.

 

அவரது பேச்சுமுறை எனக்கு சந்தேகத்தை தந்தது மட்டுமல்லாமல் 

இந்த நிகழ்வு நடப்பதற்கு சில நாட்களுக்கு முன்பு ‘தினத்தந்தி’ நாளிதழில் 

வந்த செய்தி ஒன்றும் அந்த சந்தேகத்தை மேலும் உறுதிப்படுத்தியது.

 

நான் எப்போதும் ‘The Hindu” நாளிதழோடு உள்ளூர் செய்திகளை 

அறிந்துகொள்ள ‘தினத்தந்தி’ நாளிதழையும் படிப்பது வழக்கம். 

அலுவலகத்தில் பொறுப்பில் இருப்பவர்களுக்கு, அதுவும் வங்கியில் 

மேலாளர்களாக இருப்பவர்களுக்கு உள்ளூர் செய்திகளை அறிந்து 

கொள்வது மிகவும் அவசியம். உள்ளூர் செய்திகளைத் உடனுக்குடன் 

தருவது ‘தினத்தந்தி’ போன்ற நாளிதழ்கள் தானே. எனவே அதை வங்கி 

மேலாளராக பணியேற்ற ஆண்டான 1983 லிருந்து படிக்க ஆரம்பித்தேன்.  

(அப்போது ஆரம்பித்த அந்த பழக்கம் இன்றும் தொடர்கிறது!)

 

நான் படித்த அந்த செய்தியில் இருந்த தகவல் இதுதான். வேலூரில் 

இருந்த ஒரு பொது காப்பீட்டு நிறுவனத்தின்(General Insurance Company)யின் 

மேலாளர் ஒருவரை ஒரு நாள் காலையில் தொலைபேசியில் அழைத்த 

நபர் அவரது வட்ட மேலாளர் (Divisional Manager) பேசுவதாக சொல்லிவிட்டு, 

தன்னுடைய ‘மைத்துனர்’ பெங்களூர் செல்லும்போது எல்லாவற்றையும் 

பறி கொடுத்துவிட்டு வேலூர் பேருந்து நிலையத்தில் நிற்பதாகவும் தன் 

‘மைத்துனர்’ நிற்கும் இடத்தின் அடையாளத்தையும் சொல்லி, உடனே 

ரூபாய் 5000 கொடுத்து உதவுமாறும் தான் காலையில் அலுவலகம் 

வந்ததும் அந்த பணத்தை உடனே அனுப்பி வைப்பதாகவும் 

(என்னிடம் சொன்னதுபோல்) சொல்லியிருக்கிறார்.

 

உதவி கேட்பது நமது வட்ட மேலாளராயிற்றே என்ற நினைப்பில் அந்த 

பொது காப்பீட்டு நிறுவனத்தின் மேலாளர் உடனே ரூபாய் 5000 த்தை 

எடுத்துக்கொண்டு போய் வேலூர் பேருந்து நிறுத்தத்தில் நின்று 

கொண்டிருந்த அவரது ‘வட்ட மேலாளரின்’  மைத்துனர் என்பவரிடம் கொடுத்திருக்கிறார். பெற்றுக் கொண்டவரும் ‘நன்றி’ சொல்லி வாங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்.

 

வீட்டிற்கு வந்ததும் அந்த மேலாளர் உடனே தனது வட்ட மேலாளரை தொலைபேசியில் அழைத்து, ‘சார். நீங்கள் தொலைபேசியில் 

சொன்னபடியே உங்கள் மைத்துனரிடம் ரூபாய் 5000 த்தை கொடுத்துவிட்டு வந்துவிட்டேன்.’ என்றிருக்கிறார். அதற்கு அவரது Boss ‘என்ன. 

நான் சொன்னபடி என் மைத்துனருக்கு பணம் கொடுத்தீர்களா? நான் 

உங்களை தொலைபேசியில் அழைக்க இல்லையே. மேலும் எனக்கு 

மைத்துனரே இல்லையே. தீர விசாரிக்காமல் பணத்தைக் கொடுத்து ஏமாந்துவிட்டீர்களே.‘ என்று சொல்லிவிட்டார். 

 

அப்போதுதான் தெரிந்தது அவருக்கு. தனது வட்ட மேலாளர் குரலில் 

பேசி யாரோ ஏமாற்றியிருக்கிறார்கள் என்று. அவர் உடனே காவல் 

துறையில் புகார் செய்திருக்கிறார்.  காவல் துறையினரும் ஏமாற்றிய 

அந்த நபரை ‘வலை வீசி’ தேடிக்கொண்டிருப்பதாகவும் அந்த செய்தி 

சொல்லியது.  

 

இந்த இரண்டு விஷயங்களும் சட்டென்று மனதில் தோன்றியதால் 

தொலைபேசியில் பேசியவர் போலியானவர் என கண்டுகொண்டேன். 

அவை இரண்டும் நினைவுக்கு வந்தது என் அதிர்ஷ்டமே. இல்லாவிடில் 

நானும் பணத்தை பறி கொடுத்திருப்பேன்.

 

காவல் துறையிடம் இந்த நிகழ்வு பற்றி புகார் தந்திருக்கலாமே என 

சிலர் நினைக்கலாம். அதே ஊரில் ஏற்கனவே காவல் துறையிடம் 

வேறொரு புகார் செய்யப் போய் எனக்கு ஏற்பட்ட அனுபவம் என்னைத் 

தடுத்ததால் புகார் செய்யவில்லை. பணத்தைப் பறி கொடுத்திருந்தாலே உதவமாட்டார்கள். பணத்தை இழக்காதபோது நமது பேச்சைக் கூட 

கேட்கமாட்டார்கள் என்பதால் அதை செய்யவில்லை.

 

என்னை ஏமாற்ற நினைத்த அந்த நபரின் ‘திருவிளையாடல்’ பற்றிய 

இன்னும் சில தகவல்களை, எனக்கு காவல் துறையிடம் ஏற்பட்ட 

அனுபவத்தை சொல்லிவிட்டு சொல்லலாமென எண்ணுகிறேன்.  

 

 

தொடரும்