Boss கள் பல விதம்! 8

தலைஞாயிறும் திரும்பியதும் ஆணையர் என்னை தனது அறைக்கு வரச்சொன்னார்.உள்ளே சென்றதும்,இறுதியாக என்ன முடிவு செய்து

இருக்கிறீர்கள்?’ என்றார்.

நான் உடனே, ‘சார். நான் சொன்னபடி Fidelity Bond தருகிறேன் ஆனால். நிச்சயம் பணத்தைக் கட்டுவதாக இல்லை.’ என்றேன். சிறிது நேரம்

சும்மா இருந்துவிட்டு, ‘நீங்கள் போகலாம்.’என்றார். வெளியே வந்ததும்

நண்பர்கள், உள்ளே என்ன நடந்தது?’என விசாரித்தார்கள்.‘ஒன்றுமில்லை’

என சொல்லிவிட்டு இருக்கைக்கு திரும்பிவிட்டேன்.

நான் அவ்வாறு ஆணையரிடம் துணிவாகப் பேசியதற்கு பின்னணி

உண்டு. சென்னையில் இருந்த என் அண்ணன்

டாக்டர் வே.ஞானப்பிரகாசம் அவர்களிடம், இந்த பிரச்சினை பற்றி எழுதியிருந்தபோது, அவர்‘நீ பணம் கட்டவேண்டாம். Madras Financial 

Act படி Bond கொடுத்தால்போதும். மேலும் பிணைக்கான பணத்தை, ஊராட்சி ஒன்றிய அளவில்உனது சம்பளத்திலிருந்து பிடித்தம் செய்யமுடியாது. அப்படி ஏதேனும் பிரச்சினை இருந்தால் எனக்கு

உடனே தந்தி கொடு.நான் இங்கு உள்ள வேளாண்துறை நண்பர்கள்

மூலம் ஆவன செய்கிறேன்.’ என எழுதியிருந்தார். அந்த கடிதம்

கொடுத்த தெம்பில்தான் நான் அவ்வாறு பேசினேன்.

நல்ல வேளையாக அந்த ஆணையருக்கு சங்கடம் ஏதும் தராமல் அந்த பணியிலிருந்தே நான் அடுத்த மாதமே விலகிவிட்டேன்.

நான் பணியை விட்டு வந்தபிறகு, அந்த ஆணையர் என் நண்பர் வீராசாமியிடம் சொன்னாராம். ‘நல்ல வேளை நெளிவு சுளிவு தெரியாத உங்கள் நண்பர் பணியை விட்டு போய்விட்டார். இருந்திருந்தால் எல்லோருக்கும் தொல்லைதான்.’ என்று

நான் அந்த ஊராட்சி ஒன்றியத்தில் பணி புரிந்தது இரண்டரை

மாதங்களுக்கும் குறைவுதான்.அந்த நாட்களில் பலமுறை

ஆணையரோடு வெவ்வேறு விஷயங்களில் வாக்குவாதம்

(என் பக்கம் நியாயம்இருந்ததால்) செய்திருக்கிறேன்.அதன்

காரணமாகவும் அவர்அவ்வாறு  சொல்லியிருக்கக்கூடும்.

அவருக்கும் எனக்கும் நடந்த விவாதம் பற்றி பின்னர்

நினைவோட்டத்தில் எழுத இருக்கிறேன்.

நான் பணியை விட்டு வர நினைத்தன் முதல் காரணம் அங்கு

சுமுகமாக பணிபுரியும் சூழ்நிலை இல்லாததும், மேலதிகாரிகளின்

அராஜக அதிகாரமும் தான்.

என்னைப்போல் கல்லூரியில் படித்து முடித்து,புதிதாக பணியில்

சேரும் வேளாண் பட்டதாரிகள் தாங்கள் பணிபுரியும் இடத்தில்

வேளாண் பெருமக்களுக்கு உதவவேண்டும் என்ற

எண்ணத்தோடுதான் பணியில் சேருவார்கள். ஆனால் அங்குள்ள

சூழ்நிலை அவர்களை பணி செய்ய விடாது.

மேலதிகாரிகளோடு ஒத்துப்போக முடியாதவர்கள் என்னைப்போல் வெளியே வந்து விடுவார்கள். ‘ஊரோடு ஒத்து வாழ்‘என்ற பழமொழிக்கேற்ப, அநேகம் பேர் வெறும் அறிக்கை தரும்

அலுவலர்களாக மாறிவிடுவார்கள். அவர்களைச் சொல்லி குற்றம் இல்லை. மேலதிகாரிகள் சொல்படி நடக்காவிட்டால், அவர்களுக்கு

தினம் நரகம் தான்.

முக்கால் வாசி மேலதிகாரிகள் தங்கள் கீழே உள்ள அலுவலர்களை தொந்தரவு (Harassment) செய்ததன் காரணம் அவர்கள் பணியில் புதிதாய் சேர்ந்தபோது அவர்களை, அவர்களது மேலதிகாரிகள் சரியாக

நடத்தாததுதான். நாம் கஷ்டப்பட்டோமல்லவா, இவர்களும் கஷ்டப்படட்டுமே என்ற ‘நல்ல எண்ணம்’ தான்.

முதலில் பணியில் சேரும்போது, தங்கள் Boss கள் தங்களை கஷ்டப்படுத்தும்போது, நாம் Boss ஆனால் இவ்வாறு செய்யக்கூடாது

என நினைப்பார்கள்.ஆனால் பதவி உயர்வு பெற்றதும் அதை

மறந்து விடுவார்கள்.

என்னைக் கேட்டால் இதுவும் இப்போது கல்லூரிகளில் மூத்த மாணவர்கள், புதிதாய் சேரும் மாணவர்களை பகடி(Ragging) செய்வது போலத்தான்!

இன்னும் சில அதிகாரிகள் தங்கள் கீழே உள்ள அலுவலர்கள் தங்களுக்காக செலவு செய்ய வேண்டும் என்றும் எதிர்பார்ப்பார்கள். வேளாண் துறையில் பண்ணை மேலாளர்களாக (Farm Manager) இருப்பவர்களுக்குத்தான் இந்த வகைத் தொந்தரவு அதிகம் இருக்கும்.

வேளாண் விரிவாக்க அலுவலர்களாக பணியில் சேருபவர்கள் கட்டாயம் குறைந்தது இரண்டு அல்லது மூன்று வருடங்கள் அரசின் பண்ணையில்

(State Agricultural Farm) மேலாளராக பணிபுரிய வேண்டும். அப்போது பண்ணைக்கு ஆய்வுக்கு(?) வரும் மாவட்ட வேளாண் அலுவலருக்கு

(DAO க்கு) இராஜ உபசாரம் செய்யவேண்டும் என எதிர்பார்ப்பார்கள்.

இந்த மாதிரி ஆய்வுக்கும் வரும் அதிகாரிகளின் உபசார எதிர்பார்ப்பு

மற்ற துறைகளிலும் இருந்தது என எனக்குத் தெரியும்.

வேளாண் துறையில் பணிபுரிந்த பண்ணை மேலாளர்களுக்கு

ஏற்பட்ட சில அனுபவங்கள் பற்றி அடுத்த பதிவில்...

தொடரும்