தென்னக இரயில்வேயும் ஓரவஞ்சனையும்

தென்னக இரயில்வைத் துறை தமிழகத்தை பாரபட்சமாக நடத்துகிறது என சிலர் கூறும்போது அது உண்மையாய் இருக்காது என நினைத்ததுண்டு. ஆனால் அடுத்தடுத்து நடக்கும் நிகழ்வுகளைப் பார்க்கும்போது அது உண்மைதானோ  என எண்ணம் தோன்றுவதை தடுக்கமுடியவில்லை.

பாலக்காடு (ஓலவக்கோடு) கோட்ட அலுவலகத்தொடு இணைக்கப்பட்டிருந்த தமிழ்நாட்டில் இருந்த இரயில் நிலையங்களை நிர்வாக வசதிக்காக பிரித்து சேலத்தில் புதிய கோட்டம்  தொடங்கும்போது ‘சிலர்’ தடுத்தது, பெங்களூருவிலிருந்து கோவை வரை வந்த பகல் நேர விரைவு வண்டியை பாலக்காடு வரை நீட்டித்தது, தென்னக இரயில்வேயின் தலைமையிடம் சென்னையாய் இருந்தபோதிலும் தமிழ் நாட்டில் புதிய வழி தடங்களை ஆரம்பிப்பதில் சுணக்கம் காட்டுவது போன்றவை அதில் அடங்கும்.

திருச்சி சென்னை Main Line அகலப் பாதையாக்கு முன்பு இருந்த பகல் நேர விரைவு இரயிலான சோழன் இரயில் முக்கியமான இரயில் நிலையங்களில் நின்று சென்றதை, அகலப்பாதை அமைக்கப்பட்டதும் மாவட்ட தலைநகரான கடலூரில் கூட நிற்காமல் செல்லும்படி செய்ததும், (நீதிமன்றத்தில் வழக்கு தொடர்ந்ததும் இப்போது நின்று செல்கிறது!) பகலில் செல்வதற்கு கூட உட்காரும் வசதி உள்ள இருக்கைகள் கொண்ட பெட்டிக்குப் பதிலாக தூங்கும் வசதி கொண்ட பெட்டிகளை இணைத்து பயணிகளின் பயணச்செலவை அதிகரித்ததும் தென்னக இரயில்வே தமிழ்நாட்டு மக்களுக்கு செய்த சில முக்கிய சேவைகள் என சொல்லலாம்.

ஆனால் இதே தென்னக இரயில்வே  கேரளா மாநிலம் என்றால் அதிக இரயில்களை விடுவதும், அங்கே உள்ள இரயில் நிலையங்களில் உள்ள உட் கட்டமைப்பு வசதிகளை (Infrastructure Development) மேம்படுத்துவதையும், அங்கு செல்லும் அல்லது அங்கிருந்து கிளம்பும் இரயில்களில் புதிய பெட்டிகளை இணைப்பதையும் பார்க்கும்போது ஒரு கண்ணுக்கு வெண்ணையும் இன்னொரு கண்ணுக்கு சுண்ணாம்பும் இடுவதுபோல் உள்ளது  என்பது நிஜம்.

சமீபத்தில் நான் இரயில் பயணம் மேற்கொண்டபோது ஏற்பட்ட அனுபவங்கள் மேலே கூறியவை உண்மை என்பதையே நிரூபிக்கின்றன. கடந்த சனியன்று (11-05-2013) சென்னை எழும்பூரிலிருந்து மதுரை வரை நானும் என் மனைவியும் செல்ல பிப்ரவரி மாதத்திலேயே, முத்து நகர் விரைவு வண்டியில் 2 Tier AC பெட்டியில் முன் பதிவு செய்திருந்தேன்.

சனிக்கிழமையன்று வீட்டிலிருந்து கிளம்பி மாலை 6.30 மணிக்கு இரயில் நிலையம் நானும் என் மனைவியும் சென்றோம். வண்டி புறப்படும் நேரம் இரவு 7.15 மணி ஆதலால் பிளாட்பாரத்தில் வண்டி தயாராக இருந்தது. நாங்களும் எங்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்டிருந்த A1 பெட்டியைத் தேடினோம். முதல் வகுப்பு AC பெட்டி, A 2 இலக்கமிட்ட 2 Tier AC பெட்டி மற்றும் 3 Tier AC பெட்டிகள் இருந்தனவே தவிர A1 இலக்கமிட்ட 2 Tier AC பெட்டியை காணவில்லை. யாரிடம் கேட்டாலும் ‘தெரியவில்லை.’ என்றே சொன்னார்கள். எங்களைப்போலவே அந்த பெட்டியில் முன் பதிவு செய்தவர்கள் பிளாட் பாரத்தில் அல்லாடிக்கொண்டிருந்தனர்.

சொல்லி வைத்ததுபோல்,இரயில் ஊழியரோ அல்லது அந்த வண்டியில் பயணம் செய்யும் டிக்கெட் பரிசோதகரோ யாருமே பிளாட்பாரத்தில் அப்போது இல்லை. இரயில் நிலையமும் அது குறித்து எந்த அறிவிப்பும் வெளியிடவும் இல்லை.

என்ன செய்வது என திகைத்து நின்றபோது, போகும் ஊரின் பெயரை பெட்டியில் மாற்ற வந்த ஒரு ஊழியர், ‘A1 2 Tier AC பெட்டி ஒரு சில காரணங்களால்  இன்று இணைக்கவில்லை. அதற்கு பதில் இணைக்கப்பட்டுள்ள இந்த 3 Tier AC பெட்டியில் ஏறிக்கொள்ளுங்கள். டிக்கெட் பரிசோதகர் வந்து உங்களுக்கு இருக்கையை ஒத்துக்குவார்.’ என்றார்.

வேறு வழியின்றி அந்த பழைய, சரியான இருக்கைகள் இல்லாத வண்டியில் ஏறி அமர்ந்ததும் எங்களைப் போலவே 2 Tier AC க்கு பதிவு செய்து A 1 ஒதுக்கப்பட பலர் அங்கே அமர்ந்திருந்தனர். ரயில்வேயின் அலட்சியத்தைப் பற்றி பேசிக்கொண்டு இருந்தபோது ஒருவர் சொன்னார், ‘எனது பெயர் காத்திருப்போர் பட்டியலிலில் தான் இருந்தது. நல்ல வேளை 3 Tier பெட்டி இணைத்ததால் எனக்கும் படுக்கை கிடைத்துவிட்டது.

Chart லும் போட்டுவிட்டார்கள்.’ என்றார்.

‘என்னது. Chart ஒட்டியிருக்கிறார்களா?’ எனக் கேட்டபடி வெளியே வந்து கைபேசி வெளிச்சத்தின் உதவியால் பார்த்தபோது, அங்கே A1 2 Tier எனப் போட்டு ஒட்டப்பட்டிருந்த Chart இல், பிப்ரவரியில் பதிவு செய்து உறுதி செய்யப்பட சீட்டு பெற்றிருந்த எங்களது பெயர் இல்லை! அதற்குள் வண்டி கிளம்பும் நேரம் ஆகிவிட்டதால் ஏறி அமர்ந்துகொண்டு TTE வரட்டும் என காத்திருந்தேன்.

அப்போது என் அருகில் வந்த ஒருவர், ‘TTE AC முதல் வகுப்பு பெட்டியில் இருக்கிறார். அங்கு சிலருக்கு A 2 வில் உள்ள காலியிடங்களை ஒதுக்கிக்கொண்டு இருக்கிறார். நீங்கள் போய் கேளுங்கள்.’ என்றார்.

அவர் சொன்னபடியே அங்கு சென்று பார்த்தபோது ,அந்த TTE இருக்கை பதிவு செய்த மக்கள் தடுமாறிக்கொண்டு இருப்பதைப் பற்றி கவலைப்படாமல், சாவதானமாக அமர்ந்திருந்தார். அவரிடம் சென்று ‘ஏன் எங்களது பெட்டி இணைக்கப்படவில்லை எனக் கேட்டதற்கு. ‘தெரியவில்லை சார். உங்களுக்கு 3 Tier பெட்டியில் ஒதுக்கித்தருகிறேன்.’ என்றார். ‘சிலருக்கு மட்டும் 2 Tier இல் இருக்கை தந்திருக்கிறீர்களே.’ எனக் கேட்டதற்கு. ‘இருக்கை இருந்ததை கொடுத்து விட்டேன். காலியிடம் இல்லாததால் தர இயலவில்லை. நீங்கள் அங்கு போய் இருங்கள் நான் வருகிறேன்.’ எனக் கூறி எங்களுக்கு ஒதுக்கப்பட இருக்கை எண்ணைத் தந்தார்.

அதற்குள் வண்டி நகரத் தொடங்கிவிட்டதால் வேறு வழியின்றி திரும்ப வந்து  3 Tier பெட்டியில் ஒதுக்கப்பட்ட இருக்கையில் நானும் என மனைவியும் அமர்ந்தோம். அந்த பரிசோதகர் இரவு 8 மணிக்குமேல் வந்து எங்களது அடையாள அட்டையை பரிசோதித்து விட்டு, திரும்ப வந்து நாங்கள் 2 Tier க்குப் பதில் 3 Tier இல் பயணம் செய்ததற்கான சான்றிதழை தருவதாகவும் அதை IRCTC க்கு அனுப்பி அதிகப்படியாக செலுத்திய பணத்தைப் பெற்றுக்கொள்ளலாம் எனவும்  சொல்லி சென்றார்.

அவர் வருவதற்காக தூங்காமல் காத்திருந்தேன். அவர்  அனைத்து AC பெட்டிகளில் இருந்த எல்லோருடைய பயண சீட்டுகளையும் பரிசோதித்துவிட்டு திரும்ப வந்து சான்றிதழ் கொடுத்து நான் உறங்க சென்றபோது மணி 10 க்கு மேல் ஆகிவிட்டது.

மறு நாள் காலை 4 மணிக்கு மதுரையில் இறங்கி  அங்கு நடந்த ஒரு சுப நிகழ்ச்சியில் கலந்துகொண்டு, திரும்ப சென்னைக்கு வர, இரவு 11 மணிக்கு மதுரைக்கு வரும் அனந்தபுரி விரைவு இரயிலில் ஏறியபோது நல்ல வேளையாக சென்னையில் நடந்தது போல் குழப்பம் ஏதும் இல்லாமல் 2 Tier பெட்டியில் எங்களுக்கு இருக்கை இருந்தது.

அதைவிட ஆச்சரியம். அந்த பெட்டி அப்போதுதான் கபூர்த்தாலா அல்லது பெரம்பூர் இரயில் பெட்டிகள் தயாரிக்கும் தொழிற்சாலையிலிருந்து வந்தது போல் புத்தம் புதிதாய் இருந்தது.

முதல் நாள் சென்னையிலிருந்து தூத்துக்குடி சென்ற வண்டியில் இணக்கப்பட்டிருந்த பெட்டிகள் அரத பழசாய்  இருந்ததும், திருவனந்தபுரத்தில் இருந்து  சென்னை வரும் வண்டியில் இணைக்கப்பட்ட  பெட்டிகள் புதிதாய் இருப்பதும் எனக்கு தற்செயலாக நிகழ்ந்ததாகக் தெரியவில்லை.

இனி தமிழ்நாட்டில் எங்காவது இரயிலில்  செல்ல வேண்டுமானால் கேரளாவை நோக்கி செல்லும் அல்லது கேரளாவில் இருந்து வரும் இரயில்களில் ஏறினால் மட்டுமே வசதியாய் பயணிக்கலாம் போலும்.

இப்போது சொல்லுங்கள் தமிழகத்திற்கு தென்னக இரயில்வே ஒரவஞ்சனை செய்கிறதா இல்லையா என்று?