வாடிக்கையாளர்களும் நானும் 26

அன்று மாலை சுமார் 4 மணிக்கு வந்த அந்த வாடிக்கையாளர், 

எங்கள் கணக்கை முடித்து, இப்போதே எங்கள் ஆவணங்களைத் 

தாருங்கள் என்று சொன்னபோது,  நான் அவரிடம்,‘நீங்கள் 

வருமுன்பே அவைகளை உங்களிடம் திருப்பித்தர 

அனுமதிக்கும்படி எனது வட்டார அலுவலகத்திற்கு 

கடிதம் எழுதிவிட்டேன்.

இன்றைய அஞ்சலில் அதை அனுப்ப இருக்கிறோம். 

நாளை அது அவர்களுக்கு கிடைத்துவிடும்.அனேகமாக 

நாளையே அனுமதி தந்துவிடுவார்கள். நாளையே அவர்கள் 

அதை அஞ்சலில் அனுப்பினால்  அந்த அனுமதி கடிதம் 

நிச்சயம் நாளை மறுநாள் வரும். அது வந்ததும் உடனே 

தந்துவிடுகிறேன்.’ என்றேன்.

அவர் முகத்தில் அதுவரை இருந்த புன்சிரிப்பு மறைந்து 

விட்டது. அவர் முகத்தை கடுமையாக வைத்துக்கொண்டு, 

‘என்ன சார் இது.  கடனை அடைத்த பிறகு உடனே 

ஆவணங்களை தருவதுதானே முறை.நீங்கள் 

என்னவென்றால் திருவனந்தபுரம் எழுதி கேட்டுத் 

தருகிறேன் என்கிறீர்கள்.அவர்கள் அனுமதி தரும் 

வரையெல்லாம் என்னால் காத்திருக்கமுடியாது. 

நீங்கள் என்ன செய்வீர்களோ எனக்கு தெரியாது. 

அவைகள் இன்று மாலை 5 மணிக்குள் எனக்கு 

வேண்டும்.’ என்றார் கறாராக. 

நானோ பொறுமையாக, ‘சார், உங்களுக்கு யார் கடனை 

ஒப்பளிப்பு செய்தார்களோ அவர்களுக்குத்தான் உங்கள் 

ஆவணங்களை திருப்பித்தர அதிகாரம் உண்டு. நான் இந்த 

வசதியை ஒப்பளிப்பு செய்யாததால் எனக்கு ஆவணங்களை 

திருப்பித்தர அதிகாரம் இல்லை. எனவே என்னால் உடனே 

தர இயலாது. தயை செய்து ஒரு நாள் பொறுங்கள். நாளை 

காலை எனது கடிதம் அங்கு சென்றடைந்ததும், 

தொலைபேசியில் தொடர்புகொண்டு அனுமதி பெற்று 

தருகிறேன். என்றேன்.

அதற்கு அவர், ‘அனுமதி பெற்றுத் தருவது அல்லது பெறாமல் 

தருவது உங்களுடைய வேலை. அதைப்பற்றி எனக்கு கவலை இல்லை.எனக்கு இப்போது உடனே ஆவணங்கள் வேண்டும்.

அதைப் பெறாமல் இங்கிருந்து நான் போவதாக இல்லை.’ 

எனக் கூறி எனது அறையிலேயே அமர்ந்துவிட்டார்.

துரதிர்ஷ்டவசமாக, அந்த நேரத்தில் வங்கியில் செலவைக் 

குறைக்கும் நடவடிக்கையாக, கிளையில் இருந்த 

தொலைபேசியில் STD வசதியை எடுத்துவிட்டார்கள்.

Trunk Call செய்து அனுமதி பெற நேரம் ஆகும் என்பதால் 

அவரது கோப்பை எடுத்துக்கொண்டு (என் தலைவிதியையும் நொந்துகொண்டு) நான்கு கட்டிடங்கள் தள்ளி இருந்த 

ஒரு STD கூடம் சென்று, எனது துணைப் 

பொதுமேலாளரை தொடர்புகொண்டு விவரம் சொல்லி, 

அனுமதி கேட்டேன்.

அதற்கு அவர். ‘கடிதம் அனுப்பிவிட்டீர்களா?’ என்றார். நான், 

‘இல்லை சார் இன்றைய அஞ்சலில் தான் அனுப்புகிறேன். 

ஆனால் அந்த வாடிக்கையாளர் இன்றே வேண்டும் 

என்கிறார். அதனால்தான் உங்களிடம் தொலைபேசி மூலம் 

அனுமதி கேட்கிறேன்.’என்றேன்.

அவர்,’என்ன சபாபதி. அந்த கணக்கு முழுமையாக 

முடிக்கப்பட்டுவிட்டது என்று எழுத்து மூலம் வந்தால்தானே 

நாங்கள் அனுமதி தர இயலும். அன்றைக்கு என்னவோ 

அவர்களது காசோலையை Pass செய்ய அனுமதி கேட்டபோது, 

அவர்கள் நல்ல வாடிக்கையாளர்கள் என்றீர்கள்.அவர்களால் 

ஒரு நாள் பொறுத்துக்கொள்ள முடியாதா? என்றார்.

‘சார். அன்று நான் சொன்னது சரிதான். ஆனால் இன்று 

அவர் பிடிவாதமாக இப்போதே ஆவணங்கள் வேண்டும் 

என்று சொல்லி ‘நட்சத்திரேயன்’போல் என் அறையிலேயே 

உட்கார்ந்து இருக்கிறார். என்னால் எந்த வேலையையும் 

செய்ய இயலவில்லை. அதனால்தான் வெளியில் வந்து  

உங்களை தொடர்பு கொண்டுள்ளேன். தயை செய்து நீங்கள் 

எனக்காக அனுமதி தரவேண்டும்.’ என்றேன். 

அவர் எனது பரிதாப(!) நிலையை அறிந்து , ‘சரி நீங்கள் 

கிளைக்கு சென்று உடனே தொலையச்சு மூலம் உங்கள் 

பரிந்துரையை அனுப்புங்கள். நான் அதைப் பார்த்து அனுமதி 

தருகிறேன்.’ என்றார்.

உடனே திரும்பி வந்து கடித்ததில் எழுதியிருந்ததை 

தொலையச்சு மூலம் அனுப்பினேன். நான் இவ்வாறு 

கஷ்டப்பட்டு கோப்பைத் தூக்கிக்கொண்டு சென்று வெளியே 

பேசிவிட்டு வருவதை அந்த வாடிக்கையாளர் 

வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டு  இருந்தார்.

நல்ல வேளையாக சற்று நேரத்தில் எனது வட்டார 

அலுவலகத்தில் இருந்து அனுமதி தொலையச்சு மூலம் 

வந்து விட்டது.

உடனே அவரிடம் அவரது ஆவணங்களைக் கொடுத்து 

கையொப்பம் வாங்கிக்கொண்டேன். அவர் நன்றி கூட 

சொல்லாமல் (அதை எதிர்பார்ப்பதும் தவறுதானே) 

கிளம்பிவிட்டார். 

அவர் வெளியே சென்றதும் தான் எனக்கு அதுவரை 

இருந்த மன அழுத்தம் குறைந்தது. பின்னர் உள்ளே வந்த 

எனது சக அலுவலர்கள்,’சார். நீங்கள் அன்று செய்த 

உதவிக்கு அவர் செய்த கைமாறை பார்த்தீர்கள் அல்லவா? 

இப்படி பேசி உங்களை இக்கட்டான நிலைக்கு ஆளாக்கிய 

அவருக்கு நீங்கள் அன்று அப்படி Personal Risk எடுத்து 

உதவியிருக்க வேண்டியதில்லை.’ என்றார்கள்.

நான் சொன்னேன்.‘அவர் நாம் செய்த உதவியை 

நினைத்துக்கொண்டு இருப்பார் என்று எதிர்பார்த்து அந்த 

உதவியை செய்யவில்லை. நீண்ட காலம் நம்மோடு 

வணிகம் செய்த நல்ல வாடிக்கையாளர் என்பதால் 

என்னாலான உதவியை செய்தேன். கடமையை 

செய்துவிட்டு நன்றியை எதிர்பார்ப்பது தவறு. 

மேலும் மறப்பது மனித இயல்பு தானே. என்ன செய்ய.

நல்ல வேளை எல்லாம் நல்லபடியாக முடிந்தது.’ 

என்றேன்.

இப்போது நினைத்துப் பார்க்கிறேன். சில நேரங்களில் 

சில மனிதர்கள் இப்படித்தான் இருப்பார்களோ என்று!

தொடரும்