நினைவோட்டம் 2

கடலூர் (முந்தைய தென்னார்க்காடு) மாவட்டத்தில் உள்ள விருத்தாசலம் அருகே இருக்கும் தெ.வ.புத்தூர் என்கிற தெற்கு வடக்கு புத்தூர்தான் நான் பிறந்த ஊர்.
ஊர் என்று பேர் தானே ஒழிய நான்கு பெரிய தெருக்களும் ஒரு சின்ன தெரு மட்டுமே உண்டு. விவசாயம் தான் முதன்மைத்தொழில். ஊருக்கு சரியான பாதை கிடையாது.(நான் சொல்லுவது ஐம்பதுகளில்) அருகிலுள்ள விருத்தாசலம் போக சுமார் மூன்று கிலோ மீட்டர் நடந்து சென்று கருவேப்பிலங்குறிச்சியில் பஸ் ஏறவேண்டும்.வழியில் ஊரருகே உள்ள வெள்ளாற்றில் வெள்ளம் இருந்தால் வெள்ளம் வடியும் வரை காத்திருக்கவேண்டியதுதான். இல்லாவிடில் தெப்பகட்டை மூலம் ஆற்றை தாண்டலாம். (தெப்பக்கட்டை என்பது ஒரு பெரிய மரத்துண்டில் இருபுறமும் கயறு கட்டி இருவர் பிடித்துக்கொண்டு நீந்தி வருவர். பயணிகள் கட்டையை இருகைகளாலும் கோர்த்துப்பிடித்துக்கொண்டு அவர்கள் கூடவே சென்றால் அக்கரையை அடைந்துவிடலாம்.) நினைத்துப்பார்த்தால் இப்போதும் பயமாக இருக்கிறது. ஆனால் எல்லோரும் அவ்வாறுதான் மழைக்காலங்களில் பயணம் செய்தோம். (பல முயற்சிக்கு பிறகு 1957 -ல் ஒரு தரைப்பாலம் கட்டி அதை பலமுறை வெள்ளம் அடித்துக்கொண்டு போனபின் தற்போது பெரிய பாலம் கட்டிவருகிறார்கள்.)
ஊரில் ஒரே ஒரு துவக்கப்பள்ளி. ஐந்தாம் வகுப்பு வரை மட்டுமே படிக்க முடியும். அதற்கு மேல் படிக்க ஒன்று எட்டு கிலோமீட்டர் தொலைவிலுள்ள விருத்தாசலம் செல்லவேண்டும் அல்லது பதினைந்து கிலோமீட்டர் தொலைவிலுள்ள பெண்ணாடம் (அ) பதின்மூன்று கிலோ மீட்டர் தொலைவில் உள்ள ஸ்ரீமுஷ்ணம் செல்லவேண்டும். இதன் காரணமாகவே பெரும்பாலோர் ஐந்தாம் வகுப்புக்கு மேல் படிக்கவில்லை. தற்போது நிலைமை மாறியிருக்கிறது. ஊரில் இருந்த பள்ளிக்கு கட்டிடம் ஏதுமில்லை.

ஊருக்குள் நுழைந்ததும் உள்ள பெரிய ஏரியின் கரையில் இருந்த ஆலமரம் தான் பள்ளிக்கூடம். அதன் கீழ்தான் எல்லா வகுப்புகளும் நடந்தன. பள்ளியை நடத்தியவர் ஐயா என மரியாதையுடன் ஊர் பெரியவர்களாலும் பயத்துடன் மாணவர்களாலும் அழைக்கப்பட்ட திரு சாமிநாத ஐயர்  ஆவர்.அவரிடம்தான் நான் ஐந்தாம் வகுப்பு வரை படித்தேன்.அவர் நடத்திய பாடங்கள் அப்போது வேம்பாய் கசந்தாலும் பிற்காலத்தில் அவை எவ்வாறு உதவியது என்பதை பின் விவரிக்கிறேன்.
என்னைப்பொறுத்தவரை அவரைப்போன்ற ஆசிரியரை நான் இதுவரை பார்க்கவில்லை.
நினைவுகள் தொடரும்.

வே.நடனசபாபதி